ဆႏၵ

လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ

သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက

တစ္ေန႔ေန႔ငါအရြယ္ေရာက္လာရင္ဆိုတဲ့

ဆႏၵေလးေတြ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။

သူမမွာလည္း ရွိခဲ့တာေပါ့။

အခုထိလည္းဆက္လက္ျပီးရွိေနဆဲပါပဲ။

အဲ့ဒီဆႏၵေလးေတြကဘာလည္းဆိုေတာ့....

Thursday, April 19, 2012

လွ်ဳိ႕၀ွက္ပန္း


"နင္တကယ္ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီလား ေမေဇာ္"

"ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ဇြန္... ငါ့ရဲ႕ ကံကိုက ဒီလိုပဲ ျဖစ္ဖို႔ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ရေတာ့မွာေပါ့ "

မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္စြာ ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေလသံေလးထြက္ရံု ေျပာလိုက္တဲ့ စကားမွာစြန္႔စားျခင္းတစ္၀က္၊ နာက်င္ျခင္းတစ္၀က္ ေရာယွက္ရႈပ္ေထြးေန၏။

"ေမေဇာ္ နင္ကမိန္းကေလးေနာ္။ တစ္ခုခုဆိုရင္ နင္ပဲနစ္နာမွာ... နာမည္ပ်က္မွာ"

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ သြားအတူ၊ စားအတူ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုလို႔ ညီအစ္မအရင္းတမွ် ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ႏွေျမာတဲ့စိတ္၊ ပူပင္သည့္စိတ္တို႔ျဖင့္ ဇြန္ တားေနမိေသးသည္။

"ငါလည္း ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ဒါေပမယ့္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ဒီထက္ပိုျပီးခြဲမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ သြားေနရင္လည္း ေသတဲ့အထိ ေပါင္းရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"

မ်က္၀န္းမွ လွ်ံတက္လာေသာ မ်က္ရည္၊ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔က ထိန္းခ်ဳပ္ခံနာက်င္မႈ အတိုင္းအဆကို လွစ္ျပလို႔ေနသည္။

"နင္လည္း ငယ္ေတာ့တဲ့ အရြယ္မွ မဟုတ္တာ။ နင့္အိမ္က နားလည္ေလာက္မွာပါ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား ေမေဇာ္ရယ္... "

အခ်စ္ရဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒါဟာေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ နားခ်ျခင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။

"ငါ့ အသက္က ၃၅ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ငါ့မိဘက အသက္ ၇၀နား ကပ္ေနၾကျပီ။ဒီအေၾကာင္း တစ္ခါထပ္ေျပာတိုင္း သူတို႔ပဲတစ္ခါထပ္ျပီး စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ငါကအဆူခံ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ဒါဏ္ကို သူတို႔မခံႏိုင္မွာစိုးတယ္။ ငါလည္း သာမာန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ ဇြန္ရယ္... သိပ္ျပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့၊ မိဘအသိုင္းေတြနဲ႔ မဂၤလာရွိရွိက်င္းပတဲ့ မဂၤလာပြဲတစ္ခုကိုေတာ့ မလိုခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား၊ သိပ္လွတဲ့ သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ ငါ့မိဘ စိတ္ဆင္းရဲရမွာနဲ႔စာရင္ အဲ့ဒီပကာသနေတြကို ငါစြန္႔လႊတ္လိုက္မယ္ ဇြန္... ငါ စြန္႔လႊတ္လိုက္မယ္... "

ရႈိက္သံေတြ၊ ငိုသံေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတဲ့ ေမေဇာ္ရဲ႕ ရင္တြင္းေပါက္ကြဲသံဟာ အခန္းအျပင္ဘက္က မိုးျခမ္းသံေအာက္မွာ တိမ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားပါေတာ့သည္။

"ဘယ္သူကိုမွ တရားခံ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့လည္း ကံကိုသာ ရိုးမယ္ဖြဲ႔ရေတာ့မယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုမွ ေစစားရက္တဲ့ ကံတရားကိုက ရက္စက္လြန္းပါတယ္ ေမေဇာ္ရယ္... "

-------------------

ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းက စားအတူ သြားအတူ၊ စာက်က္ေတာ့လည္း အတူတူ တတြဲတြဲမခြဲတမ္း ေနလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေတြျပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ၾကေတာ့လည္း အတူတူ၊ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ ေရျခားေျမျခားမွာ ပညာလာရွာၾကျပန္ေတာ့လည္း မခြဲမခြာ၊ တစ္ဆင့္ျမင္ ဘြဲ႔ေတြရလို႔ စီးပြားရွာၾကျပန္ေတာ့လည္း စိတ္တူကိုယ္တူမို႔ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔နီးရာနီးရာမွာ မေနဘဲ ႏွစ္ေယာက္တတြဲတြဲ မခြဲဘဲေနခဲ့သူ၊ အခန္းေဖာ္လည္းျဖစ္ျပန္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ျပန္သည့္ ေမေဇာ္...

အလုပ္ကျပန္လာလို႔ ပစၥည္းေတြ တအိအိ သိမ္းဆည္းေနတာကို ျမင္ရတိုင္း ဇြန္႔ ရင္ထဲမွာ တနင့္နင့္။ပညာလည္းေတာ္၊ ရုပ္ရည္လည္းရွိ၊ လိမၼာေရးျခားလည္းရွိ၊ သမီးအၾကီးဆံုး ပီပီသသ မိဘေမာင္ႏွမ အေပၚလည္း သိတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ႏွေျမာမိသည္ကလြဲလို႔ ဇြန္တစ္ေယာက္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူေရြးခ်ယ္သည့္ ခရီးလမ္း ေဘးကင္းပါေစရယ္လို႔သာ...။

" နင္ေျပာင္းတဲ့ေန႔က်ရင္ ငါလိုက္ကူမယ္ေလ။ ဘယ္ေန႔ ေျပာင္းမွာလဲ "

ကြန္ပ်ဴတာ စားပြဲေပၚရွိ ေလာေလာဆယ္ မလိုေသးသည့္ စာအုပ္မ်ားကို အိတ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုးထဲ စီစီရီရီထည့္ေနသည့္ ေမေဇာ့္အနားမွာ ရပ္ရင္း ေမးလိုက္မိသည္။ 

" လကုန္ရက္ စေနညေနျဖစ္ျဖစ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ပိုင္း ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ဇြန္ရယ္။ ရပါတယ္ဟာ နင္ပင္ပန္းေနပါ့မယ္။ ငါ ကိုျမတ္ ကိုပဲလာေခၚခိုင္းလိုက္မယ္။ "

ျပန္ေျဖေနေပမယ့္ စာအုပ္ေတြကေတာ့ အထည့္မပ်က္။  ေနာက္ဆိုရင္  တစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ ႏွစ္ခုၾကားက စားပြဲေလးမွာ ရံုးကျပန္လာတိုင္း ျမင္ေနရတတ္တဲ့  HP လက္ပ္ေတာ့ပ္ အျဖဴေရာင္ေလးနဲ႔ ကီးဘုတ္ေပၚက လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးေတြကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရေတာ့မည္မဟုတ္။ တစ္ေန႔တာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်အေၾကာင္း၊ အလုပ္ထဲကအေၾကာင္း၊ ခ်စ္သူႏွင့္စိတ္ေကာက္သည့္အေၾကာင္းမွအစ ၀မ္းနည္စရာ၊ ၀မ္းသာစရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ အစစအရာရာ တြတ္တီတြတ္တာ  ေျပာေနတတ္သည့္ ေမေဇာ္စကားသံေလးေတြကို ေနာက္ဆို အျမဲၾကားဖို႔ အခြင့္သာေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ေတြးမိျပန္ေတာ့ ဇြန္႔ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စတို႔ခိုတြဲလာၾကျပန္သည္။ သဘာ၀ဆိုတာ လြန္ဆန္လို႔ ရရိုးလား သူငယ္ခ်င္းရယ္။ 

------------------

မိန္းမရြယ္ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ အတူတကြေနလာခဲ့သည့္ အခန္းငယ္ေလးက အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ တိတ္ဆိတ္လို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ 

ထိုေန႔က ေမေဇာ့္မ်က္ႏွာေလး ညွိဳးေနသလိုထင္ရသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ အတူေနရေတာ့မွာမို႔ "ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား" လို႔  တျခားသတို႔သမီးေတြကို ေမးသလို ေမေဇာ့္ကို ဇြန္မေမးရက္ခဲ့ပါ။ မိဘခ်င္း ရင္းႏွီးေနၾကတာမို႔ ဇြန္႔ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကိုပါ မသိေစလိုေၾကာင္းသာ ေမေဇာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ တဖြဖြ မွာေနသည္။ 

"ကိုျမတ္ေရ ဇြန္႔သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေနာ္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ သစၥာရွိလာတဲ့ သူမိုလို႔သာ ဇြန္စိတ္ခ်လက္ခ် ထည့္လိုက္တာပါ။ တျခားလူသာဆိုရင္ ဒီလိုစိတ္ခ်မယ္ မထင္ဘူး။ "

သူငယ္ခ်င္းကို စိုးရမ္သည့္စိတ္ႏွင့္ မွာေနမိျပန္သည္။ 

" စိတ္ခ်ပါ မဇြန္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေဇာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို မဇြန္အသိဆံုးပါ။  သူမေျပာႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာင္းပါ့မယ္၊ ဆူဆူရိုက္ရိုက္ဗ်ာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေပါင္းရဖို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔မိဘကို လိုက္ေျပာမယ္လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက သူ႔မိဘအေၾကာင္းကို သူအသိဆံုးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ "

ဇြန္ တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းေမာၾကီးကိုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ေနမိေတာ့သည္။ 

" ကၽြန္ေတာ္က မတရားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမွာအေျခအေနတစ္ခုနဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ ရပ္တည္ေနတဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ိဳးရိုး စာရိတၱ ဘာတစ္ခုခုေၾကာင့္ သေဘာမတူသလဲ ဆိုေတာ့လည္း ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဖူး။ သမီးကိုႏွေျမာေနတာ ဆိုရင္လည္း လြန္လြန္းးပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ အခု ေမေဇာ္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေျဖရွင္းေတာ့ေရာ သူ႔အတြက္ ေကာင္းပါ့မလားဗ်ာ... "

ကိုျမတ္ဘက္ကက်ေတာ့လည္း ဇြန္နားလည္ေပးလို႔ရသည္။  တစ္ေန႔ေတာ့ ၾကည္ျဖဴလိမ့္ႏိုးဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သစၥာရွိရွိေစာင့္ခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္သံုးမိုးမက ဆယ့္ငါးႏွစ္တိုင္တုိင္ရွိခဲ့ျပီေလ။ မိဘေတြကို အသိေပးနားေဖာက္လို႔  တစ္ဖက္မိဘက သေဘာတူၾကည္ျဖဴျပီးကာမွ၊ အတိအလင္း ေတာင္းရမ္းဖို႔ စီစဥ္ကာမွအိမ္စီးပြားေရး အဆင္မေျပေသးလို႔ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ေယာကၡမေလာင္း၏ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ အခ်ိန္ဆြဲျခင္းကို ခံရသည္။ ဒုတိယတစ္ခါ စီစဥ္ျပန္ေတာ့ သတို႔သမီးဖခင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသးဟုဆိုကာ ျငင္းခဲ့ျပန္သည္။ 

ဒီလိုႏွင့္ပင္ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြလည္း ၾကာလာ၊ အသက္ေတြလည္း တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ၾကီးလို႔ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းကေန ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု စြန္းလို႔လာခဲ့ေတာ့လည္း "ဒီအရြယ္က်မွ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ေသးလို႔လား" ဆိုသည့္ မသိက်ိဳးကၽြံေမးခြန္းႏွင့္အတူ "အသက္ေတြလည္း ၾကီးလာၾကျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔ က်စ္က်စ္ေလးပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ တစိမ္းတရံဆံ ၀င္လာရင္လည္း ကိုယ့္အရင္းအခ်ာေလာက္ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဖူး" ဆိုသည့္ ေရလာေျမာင္းေပး စကားေတြႏွင့္ခ်ည္ေႏွာင္စ ျပဳလာျပန္သည္။ ေနာင္မ်ားေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြ ဆံုၾကရင္ေတာင္ " ကေလးေတြက အကုန္အရြယ္ေရာက္ကုန္ျပီ။ ဘြဲ႔ေတြလည္းရၾက၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ့္အကိုင္ေတြနဲ႔။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔မ်ား စိတ္ေတာင္မ၀င္စားၾကဘူး" ရယ္လို႔ သိသိသာသာေမာင္းခတ္လိုက္တဲ့အခါ ေရွ႔ေရးကို ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္း ေမေဇာ္ေရာ ကိုျမတ္ပါ နားလည္လာရသည္။

ခ်စ္သူႏွင့္ မိဘအၾကား ဗ်ာမ်ားရသူကေတာ့ ေမေဇာ္ရယ္ေပါ့။ ငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္နဲ႔ တစ္ေထာင့္ငါးရာရဲ႕ လြန္ဆြဲပြဲမွာ ေမေဇာ္တစ္ေယာက္ ဓါးစာခံျဖစ္ရရွာသည္။ လမ္းခြဲဖို႔ၾကိဳးစားကာမွ တစ္စတစ္စပို ရစ္ပတ္လာတဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္တိုင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေမတၱာ၊ "ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ လက္ထပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မိဘအိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းေလနဲ႔" ဆိုတဲ့ တစ္သက္လံုး တစ္ခြန္းမက်န္ နာခံခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ၾသဇာ၊ ျပင္းထန္တဲ့ တြန္းကန္မႈၾကားမွာ ေမေဇာ္ဘယ္ေလာက္ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသလဲဆိုတာ ကိုျမတ္ကလြဲလို႔ ဇြန္တစ္ေယာက္သာ နားလည္ေတာ့မွာေပါ့ေလ...။ 

တြန္းအားေတြရဲ႕ၾကားမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမေဇာ္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ သိပ္ျပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးေရြးခ်ယ္မႈသည္ ၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ စြန္႔စားျခင္းေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနလိမ့္မည္္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇြန္တစ္ခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါ။

"နင္လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခါ ငါ သက္ေသလုပ္ေပးမယ္ေလ "

အမွတ္မထင္ ေျပာထြက္သြားတဲ့ စကားအတြက္ ျပန္ၾကားရသည့္ အေျဖက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ ရင္တုန္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္ဟုပဲ ဆိုရမလား။

" ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္ဘ၀မွပဲ လိုက္လုပ္ေပါ့ ဇြန္။ မိဘမ်က္စိမပိတ္ခင္အထိေတာ့ ငါသူတို႔ကို ျပဳစုခြင့္ ရေနခ်င္ေသးတယ္။ "

" ဟင္ ဒါဆို... "

" ဟုတ္တယ္ေလ... လက္ထပ္သြားရင္ေတာ့ အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းနဲ႔လို႔ပဲ ငါ့ကိုေျပာလိုက္တာ။ "

" အို... "

နားတစ္စံုကို လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေယာင္ရမ္းပိတ္ထားလိုက္မိသည္။ 

ကိုျမတ္လက္ကိုတြဲရင္း ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသည့္ ေမေဇာ့္ကို မ်က္စိတစ္ဆံုးေငးရင္း... သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခုကို ယူၾကံဳးမရျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ေမာပန္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။

" ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း အဂၤါရပ္ေတြ ျပည့္စံုပါလ်က္၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပါလ်က္၊ အတၱဆိုတဲ့အဆိပ္ေတြေၾကာင့္ ၾကြား၀င့္တင့္တယ္ျခင္း ကင္းစြာ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္တိတ္ဆိတ္စြာ ပြင့္ၾကရရွာတဲ့ ပန္းကေလးေတြ ေဟာဒီ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနလိမ့္မလဲေနာ္... " 

-----------------

လြမ္းသုရင္
၁၉ ဧျပီ ၂၀၁၂


Tuesday, April 17, 2012

ေကာင္းေသာႏွစ္



~~~ ခါေႏြသၾကၤန္မီ မွာသလိုလာျပီ ခြန္းခ်ိဳႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေပါင္းေဖာ္စံုညီ ေတးသံက်ဴးရင့္သီ

ဘယ္ညာညီညီျမန္မာဆန္သည္ လွယဥ္ဝင္းတဲ့ ႏြဲ႕ကိုယ္ဟန္ညီ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့တလီ

ဖူးစဆံခ်ီႏုကေလး စီရီတြဲလို႔သီ ရႊဲရႊဲစိုရင္ ပိုမိုလွသည္ နံသာေရသင္းပ်ံ႕ၾကည္  ~~~

ေတးသံရွင္ ေဟာမာေနဝင္းရဲ႕ "ေကာင္းေသာႏွစ္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံက မ႑ပ္ေရွ႕မွာ တန္းစီေနၾကတဲ့ ေရပက္ခံကားေတြေပၚက ပရိသတ္ေတြကိုေရာ၊ ပြဲၾကည့္စင္ေပၚက ပရိသတ္ေတြကိုပါ ေအးေအးျငိမ့္ျငိမ့္ေလး လႊမ္းျခံဳလို႔ေနပါသည္။ သီခ်င္းရဲ႕ စည္းဝါးသံနဲ႔အညီ ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕လို႔၊ ေျခခ် လက္ခ် ညီညာလွပစြာ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနၾကတဲ့ ပိေတာက္ေရာင္ဝမ္းဆက္နဲ႔ ျဖဴျဖဴညိဳညိဳ သၾကၤန္ပ်ိဳမယ္ကေလးေတြရဲ႕ အလွကလည္း ေရမံႈေရစက္ေလးေတြၾကားမွာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရႈျမင္သူေငးရတဲ့ ပသာဒတစ္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ မွားလိမ့္မည္မထင္။ 


တစ္ႏွစ္မွာတစ္လ တစ္လမွာမွ ငါးရက္ေလာက္ပဲ က်င္းပၾကရ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတဲ့ ျမန္မာ့ႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းတဲ့ အတာသၾကၤန္ပြဲေတာ္ကို က်င္းပေနတာ ဒီေန႔ဆိုရင္ အတက္ေန႔ကိုေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔ ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ေပ်ာ္တဲ့သူေတြကလည္း အစြမ္းကုန္ ေပ်ာ္ၾက၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအဖြဲ႕ေတြကလည္း မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေဖ်ာ္ေျဖၾကလို႔ အရင္ေန႔ေတြကထက္ ပိုျပီး စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနတယ္လို႔ ျမင္ေနမိပါသည္။ မ႑ပ္ေဘးက ပိေတာက္ပင္အိုၾကီးကလည္း တစ္ႏွစ္တာလံုး ျပန္ျပီး အားယူရဦးမွာမို႔ ဒီေန႔ မဟာသၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ က်န္သမွ်အားကုန္နဲ႔ ေရႊေရာင္အေတာက္ဆံုး ပြင့္အာလို႔ ေန၏။


ေရပက္ခံကားေတြေပၚမွာ၊ ေရပက္မ႑ပ္ေပၚမွာ လံုလံုျခံဳျခံဳေလး ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ ဆင္ယဥ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသူေတြ ရွိသလို ေမာင္နဲ႔ႏွမ၊ သားနဲ႔အမိ ၾကည့္လို႔မွ မတင့္တယ္တဲ့ အေပ်ာ္ကိုလြန္ျပီး အပ်က္ဘက္ေရာက္သြားတဲ့ သူေတြလည္း လူနည္းစုအေနနဲ႕ ပါဝင္ေနၾကဟာ ေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနျပဂရပ္တစ္ခုပဲလား...။


ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း သိပ္ေပ်ာ္တတ္တဲ့၊ သၾကၤန္ကာလကိုလည္း သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ေႏြဦးတစ္ေယာက္ အခ်ိန္ကာလေတြ ေျပာင္းလဲလာတဲ့နဲ႔အမွ်၊ အသက္အရြယ္ေတြ ရင့္က်က္လာတာနဲ႔အမွ် ငယ္ငယ္တုန္းကလို မ႑ပ္ထိုင္ျပီး ေရပက္ကစားတာမ်ိဳး မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္၊ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စုျပီး ေရပက္ခံမထြက္ျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မပ်က္မကြက္ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္အေနနဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖေရးစင္ျမင့္ေဘးမွာ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ရတာ သၾကၤန္ဆိုတာကို သမီးေလးသိတတ္တဲ့အရြယ္ကတည္းကေပါ့။ 


အေမတူသမီးပီပီ သၾကၤန္ေရာက္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သမီးေလးရဲ႕ ဝါသနာကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရင္း ေကာင္းရာမြန္ရာဘက္ေရာက္ေအာင္ ပဲ့ျပင္ေပးရင္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရးစင္ျမင့္ေနာက္မွာ ေႏြဦးရဲ႕ သၾကၤန္ရက္ေလးေတြ ကုန္ဆံုးခဲ့တာ ဒီႏွစ္နဲ႔ဆိုရင္ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေတာင္ရွိခဲ့ျပီေပါ့ေလ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးစင္ျမင့္ေဘး ပြဲၾကည့္မ႑ပ္ထဲမွာ ထိုင္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ေႏြဦးအေနနဲ႕ တစ္ေနကုန္ေရစိုေနတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ယိမ္းကေနၾကတဲ့ သၾကၤန္မယ္ေလးေတြနဲ႔အတူ ၾကြၾကြေလးကေန လွေနတဲ့ သမီးေလးရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္နဲ႕ပဲ ပီတိျဖစ္ေနမိသည္။


"တီ...  တီ...  တီ... "


လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ ျမည္လာတဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေႏြဦးတစ္ေယာက္ အေတြးစျပတ္လို႔သြားသည္။ 


"အေဖၾကီးလား... လာမၾကိဳနဲ႔ဦးေလ။ ဒီေန႔က ေနာက္ဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ ဆုေပးတာေတြဘာေတြနဲ႕ ေနာက္က်မွာ။ အစီအစဥ္ေတြ ျပီးခါနီးရင္ ဖံုးျပန္ဆက္လိုက္မယ္ေနာ္။ "


သၾကၤန္ရက္ေတြ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ရင္း တရားမွတ္၊ ပုတီးစိပ္ေနတတ္သည့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ သီခ်င္းသံေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအားစိုက္နားေထာင္ရသည္ေလ။ 


တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေႏြဦးေတြးမိတာလည္းရွိသည္။ သၾကၤန္လိုအခါၾကီးရက္ၾကီးတိုင္း သမီးကို ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္ရင္းႏွင့္ပင္ အေဖေရာအေမပါ ကုသိုလ္ေရးေတြ ေလ်ာ့ပါးေနရသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ခြဲမရွိတဲ့ အခါဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ အလွေသြးၾကြယ္ေနတဲ့ သမီးေလးအတြက္ မိဘရင္အုပ္ထက္ ဘယ္အရာကမ်ား လံုျခံဳစိတ္ခ်ရမွာလဲလို႔ ေတြးမိျပန္ေတာ့ က်န္တာေတြအားလံုး ေခါင္းထဲကေပ်ာက္သြားၾကသည္။ ဒီအရြယ္မွာ လမ္းေကာင္းကိုေျဖာင့္ေအာင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေရး ထိန္းေက်ာင္းေပးႏိုင္ဖို႔ကသာ အေရးအၾကီးဆံုးမဟုတ္လား။ 


ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ေတာ့ တစ္မိသားစုလံုး ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္၊ လွဴေရးတန္းေရးေတြနဲ႕ မအားႏိုင္ေပမယ့္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရဦးမည္။ အဲ့ဒီအတြက္လည္း မ်ိဳးေစ့ေကာင္းခ်ေပးခဲ့တဲ့ မိဘဘိုးဘြားေတြကို ေႏြဦးေက်းဇူးတင္မိျပန္ပါေသးသည္။ အစဥ္အဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တဲ့ ေကာင္းေသာအေမြအႏွစ္ေတြကို ေႏြဦးတို႔လက္ထက္အထိ သယ္ေဆာင္ခြင့္ရခဲ့သလို သမီးေလးလက္ထက္က်ရင္လည္း ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ နားဝင္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ ေႏြဦးမွာလည္း တာဝန္ရွိေနသည္ဟု ခံယူထားမိသည္။


သၾကၤန္ရဲ႕ သဘာဝရာသီဥတုေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ နည္းနည္းေလးခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာသလိုခံစားရသည္။


"ေရကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ပါ အန္တီ"


ေနာက္ေက်ာဘက္ကပ္လ်က္ ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သမီးနဲ႔ရြယ္တူေလာက္ရွိမယ့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအရွည္ အေနေတာ္ၾကည့္ေကာင္းရံုေလာက္နဲ႕ တီရွပ္ကိုေပၚက သားေရဂ်ာကင္ထပ္ျပီး ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ေခတ္လူငယ္ေလးတစ္ဦးဆီက "ေရကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ " ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး ၾကားရသည့္အတြက္ အံ့ဩမိသလို ဒီလိုလူငယ္ေတြလည္း ရွိေသးသားပဲဟု ေတြးမိေသးသည္။


"ေအာ္ ေအးေအး ရတယ္သား... သာဓုပါကြယ္... "


ေရေလာင္းခြင့္ေပးရင္း သမီးေဖေဖငယ္ငယ္ကလည္း  မိသားစုနဲ႕အတူ မ႑ပ္မွာ စတုဒီသာကူလုပ္ရင္း အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ေႏြဦးဆီကိုလာရင္း အနားမွာရွိေနတဲ့ ေမေမ့ကို ဒီလိုပဲ ေရကန္ေတာ့ခြင့္ေတာင္းတာ သတိရသြားေတာ့ စင္ေပၚမွာကေနတဲ့ သမီးေလးဆီေဝ့ကနဲ မ်က္စိေရာက္သြားရသည္။ သမီးေလးကေတာ့ သီခ်င္းသံနဲ႕အတူ ဘာကိုမွသိရွာပံုမရသလို ၾကြၾကြလွလွ စည္းခ်က္က်က်ကေနဆဲ...။   


ေသာက္ေရသန္႔ဘူး အေသးေလးနဲ႔ ေရစြတ္ရံုေလးေလာင္းခံလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အတာသၾကၤန္ရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြ ျပည့္ဝလို႔ ေအးျမျမက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သၾကၤန္ဆိုတာ ေပ်ာ္ဖို႔သက္သက္ ေရကစားၾကတာမဟုတ္ဘဲ ႏွစ္သစ္မွာအညစ္အေၾကးေတြ ကင္းပါေစ၊ ေအခ်မ္းပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာေတြ ေပါင္းစပ္ပါဝင္ေနေၾကာင္း ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ဆက္လက္နားလည္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ ေရွ႕လူေတြကလည္း လက္လွမ္းမီရာ ျဖန္႔ေဝၾကရမည္။ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာလို႔ ေခတ္လူငယ္ေတြကလည္း ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ ေပ်ာ္ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းေလးေတြ၊ ခ်စ္စရာအေလ့အထေလးေတြကိုေတာ့ ေခတ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေအာက္မွာ မပယ္ဖ်က္မိၾကေစဖို႔ေတာ့ ဂရုျပဳၾကရဦးမည္။


~~~ ေလာင္းလိုက္ၾကစို႔ ခါေႏြသၾကၤန္မီ သာယာေစမည္ တို႔ျမန္ျပည္

      မ်ိဳးဂုဏ္ေဆာင္မည္ ေမာင္ေတြရယ္ မယ္ေတြပါဆုခ်ီ

      ေကာင္းေသာႏွစ္ မဂၤလာခေညာင္းမည္  ~~~ 


ေဖ်ာ္ေျဖေရးစင္ျမင့္ေပၚက သီခ်င္းသံက ေနာက္ဆံုးအေက်ာ့အေနျဖင့္ လြင့္ပ်ံ႕လို႔ ေနပါျပီ။ အခမ္းအနားမႈးကလည္း သၾကၤန္အတက္ေန႔ညရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္အျဖစ္ ဒီသီခ်င္းျပီးရင္ ယိမ္းအဖြဲ႕ ဆုရစာရင္းမ်ားကို ေၾကျငာမွျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားေနသလို မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ဆံုးလို႔ ႏွစ္သစ္ကိုကူးေျပာင္းေတာ့မယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံသားအေပါင္းအားလည္း ႏွစ္သစ္ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းသံေတြကို ၾကားေနရပါျပီ။ 


မဟာသၾကၤန္ အတက္ေန႔ည၊ ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးည၊ သၾကၤန္လွပ်ိဳျဖဴေလးမ်ားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးယိမ္းအကကို ရင္သပ္ရႈေမာရင္း ေႏြဦးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ခုနက သီခ်င္းေလးလိုပဲ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ က်ေရာက္ေတာ့မယ့္ ျမန္မာႏွစ္သစ္ဟာ အစစအရာရာ ေကာင္းမြန္ေသာ မဂၤလာရွိေသာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတြေတာင္းေနမိလ်က္ေပါ့...။

------

မွတ္ခ်က္။  ။ဒီစာႏွင့္အတူ ၁၉၉၈၊ ၁၉၉၉ ႏွစ္ကာလမ်ားဆီက သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း ပို႔ေဆာင္ေရးဝန္ၾကီးဌာန ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ႑ပ္၊ ေရကစားမ႑ပ္မွာ မိဘအုပ္ထိန္းမႈနဲ႔အတူ ေန႔တိုင္း ေပ်ာ္ခြင့္ေပးတဲ့ ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္သၾကၤန္မွာ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ မင္းသမီးေလးေရႊရည္သန္းရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း စဥ္းစားမိသြားတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေလးမို႔လို႔ ညီမေလးေရႊရည္သန္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ 

လြမ္းသုရင္
၁၇ ဧျပီ ၂၀၁၂
၁၃၇၄ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔


Thursday, March 15, 2012

ခ်စ္သူရဲ႕ ပံုျပင္

"ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ နီနီရဲရဲေလးေတြ က်ဲပက္ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ ျဖဴလြလြအိပ္ရာေလးေပၚမွာ ထိရက္စရာမရွိေအာင္ ႏူးညံ့လွပတဲ့ မင္းသမီးေလးတစ္ပါး အိပ္ေပ်ာ္ေနသတဲ့...။ အဲ့ဒီမင္းသမီးေလးကို ဘယ္လိုမွ ႏႈိးလို႔မရလို႔ လူပုေလးေတြက စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ခံစားေနရတုန္း တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာတဲ့ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မင္းသမီးေလးကိုေတြ႔ျပီး ခ်စ္ခင္သြားပါေရာ။ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ႏွင္းဆီငံုႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို နမ္းလိုက္မိသတဲ့။ အဲ့ဒီလိုလည္း နမ္းလိုက္ေရာ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ခံတြင္းထဲက အဆိပ္ရွိတဲ့ ပန္းသီးစိပ္ေလးထြက္လာျပီး မင္းသမီးေလးလည္း အိပ္ရာကႏိုးလာ၊ ေနာက္ေတာ့ မင္းသားေလးရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ တစ္ပါတည္း ေခၚေဆာင္သြားျခင္းကို ခံရပါသတဲ့..."
..............................
ဒ႑ာရီလိုလို၊ ပံုျပင္လိုလို... စြဲအားေကာင္းတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ေလယူေလသိမ္းမွာ ေမ်ာပါလို႔ ၾကည့္ႏူးဖြယ္ရာ ကၽြန္မရဲ႕ညဦးအခ်ိန္ေလးေတြ...
လူပုေလး ခုနစ္ေယာက္နဲ႔ မႏွင္းျဖဴ၊ ေရႊဖိနပ္ပိုင္ရွင္ေလး စင္ဒရဲလား ဆိုတဲ့ ကေလးဘ၀ကတည္းက အသည္းစြဲခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးေတြက ခ်စ္သူရဲ႕ သာယာတဲ့အသံနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဘယ္အခါမွ ရိုးမသြားႏိုင္တဲ့ နားေထာင္ခ်င္စဖြယ္ ပံုျပင္ေလးေတြပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ခ်စ္သူက သိပ္ျပီးပံုေျပာေကာင္းတယ္လို႔။ ဒီလိုေျပာလို႔လည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေတာ္ၾကာကၽြန္မကိုလည္း ပံုျပင္လွလွေလးေတြ ယံုေအာင္ေျပာသြားမွျဖင့္...။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ ခ်စ္သူေျပာေနက် ပံုျပင္ေလးေတြ နားေထာင္ရတာကို ႏွစ္သက္ေနမိသလို၊ "ကေလးေလးလိုပဲ" လို႔ ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္သူရဲ႕မွတ္ခ်က္ကိုလည္း ေက်နပ္မိေနပါေရာ။ "ကေလးဆိုရင္လည္း ဘာလို႔မ်ား လက္ထပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေသးတုန္း" ဆိုတဲ့ အေမးကိုေမးမိတဲ့ ကၽြန္မကေရာ လြန္မ်ားေနသလား။ ဒါေပမယ့္လည္း "ပံုျပင္ၾကိဳက္တဲ့ ကေလးမကို တစ္သက္လံုး ပံုေတြေျပာျပႏိုင္ဖို႔ လက္ထပ္မွျဖစ္မွာကိုး" ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕လွလွပပ စကားလံုးေလးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မ ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ခုန္လို႔၊ ၾကင္နာယုယတဲ့ မ်က္လံုးရြဲၾကီးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေလး ေသးငယ္က်ဳံ႕၀င္လို႔၊ သူ႔အေပၚ တုံ႔ျပန္ခ်စ္ေတြနဲ႔ လိုက္ပါစီးေျမာလို႔ေပါ့...။
ပံုျပင္ေလးေတြကို နားေထာင္ေနက် ကၽြန္မက ပံုျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးေတြကို တိတ္တိတ္ေလးစြဲလမ္းေနမိတတ္တာ၊ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိတတ္တာလည္း မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္... ခ်စ္သူ။ မႏွင္းျဖဴေလးကို ျမင္ေယာင္မိတဲ့အခါ ကၽြန္မက ဂါ၀န္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ့ ခ်စ္စရာမင္းသမီးေလးေပါ့။ ဒါဆို စင္ဒရဲလားကေရာ... ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္နဲ႔ ေရႊေရာင္ဂါ၀န္ရွည္ၾကီးကို၀တ္ဆင္၊ ေရႊေရာင္ေဒါက္ဖိနပ္ေလးကို စီးလို႔၊ ေရႊေရာင္ ေမွာ္တံေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ သိပ္လွတဲ့ေရႊမင္းသမီးေလး ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ တကယ္လို႔မ်ားကၽြန္မက အဲ့ဒီလို မင္းသမီးေလးဆိုရင္ ခ်စ္သူက ေရႊမင္းသားေလး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ ေရႊဖိနပ္ပိုင္ရွင္ ကၽြန္မကို မေတြ႔မခ်င္း လိုက္ရွာေနမယ့္ ေရႊမင္းသားေလးပဲ ျဖစ္မွာပါပဲ။
......................................
တစ္ခါတစ္ေလမွာ စိတ္ကူးယဥ္တာေတြဟာ တကယ္ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဒါကိုခ်စ္သူ ယံုရဲ႕လားမသိေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ယံုခ်င္ေနမိတယ္...။
တကယ္ပါ...။ ကၽြန္မတကယ္ပဲ ပတၱျမားေရာင္ရဲရဲ ႏွင္းဆီပန္းေတြက်ဲထားတဲ့ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေကာ္ေဇာနီၾကီးေပၚမွာ ဖြဖြေလး ေလွ်ာက္လွမ္းေနမိတယ္။ ေဖြးဥျပီးသန္႔စင္လြန္းတဲ့ အျဖဴေရာင္ဂါ၀န္ရွည္ကို ဆင္ျမန္းျပီး ေငြေရာင္ဖိနပ္ေလးကိုစီးလို႔ ေကာ္ေဇာေပၚမွာ ၾကြၾကြေလး တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ။ နီေစြးေစြး ႏွင္းဆီပန္းစည္းေလးကို ညာလက္မွာ လွလွပပကိုင္လို႔ ဘယ္လက္က ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းေလး ခ်ိတ္တြဲလို႔ ဟန္အျပည့္နဲ႔ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ကၽြန္မက တကယ္ပဲ မင္းသမီးေလးတစ္ပါးလို လွပေက်ာ့ရွင္းလို႔။ ဆံထံုးေအာက္မွာ တြဲခိုေနတဲ့ ပု၀ါျဖဴျဖဴေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပံုခံုးကို ခလုတ္တိုက္ျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚမွာ ေ၀့၀ဲက်ေနေသးရဲ႕။
ဟိုး မနီးမေ၀းမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ့ သီခ်င္းသံေလးက နားထဲမွာ ၾကားတစ္ခ်က္၊ မၾကားတစ္ခ်က္။ လက္ဖ၀ါး ေလးေတြက ေရခဲတမွ်ေအးစက္၊ အသက္ကိုပင္ ရွဴမိသလား၊ မရွဴမိသလား သတိမထားမိေတာ့ပါဘူး။ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေကာ္ေဇာေပၚက ခ်စ္သူရဲ႕ တလွမ္းခ်င္းလွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေလးေတြေနာက္ကိုပဲ ကၽြန္မၾကိဳးစားျပီး လိုက္လွမ္းေနရတယ္။ ခန္းမထဲကို မ၀ံံ့မရဲ႕ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္က ခ်စ္သူနဲ႔ကၽြန္မဆီမွာ။ အဲ့ဒီမ်က္လံုးေတြထဲမွာ ႏွစ္လိုအားက်တဲ့အရိပ္အေရာင္ေတြ၊ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ၊ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမွင့္ျခင္းေတြ၊ မွ်ေ၀ခံရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ... စံုလို႔ပဲေပါ့။ အို...ကၽြန္မရွက္လိုက္တာ။ ရွက္ရံြ႕ျခင္းလား၊ ၾကည္ႏူးျခင္းလား၊ ဂုဏ္ယူျခင္းလား အမ်ိဳးအမည္ေသခ်ာ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုက ကင္မရာ ဖလက္ခ်္ဂန္း တဖ်က္ဖ်က္မီးေရာင္ေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ပန္းေသြးေရာင္ဆိုးေပးသြားတယ္။
ေဟာ... ဒိတ္... ဒိတ္... ဒိတ္... တဲ့။ အဲ့ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ခုန္သံ။ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ၾကားေနရတဲ့အထိ ကၽြန္မစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနပါလား။ အားကိုးတၾကီးနဲ႔ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကို ေစြေစြေလးလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ စူးလက္တဲ့မ်က္၀န္းေတြ၊ ၾကည္လင္၀င္းပတဲ့ အျပံဳးေတြတေပြ႕တပိုက္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္သူ။ အဲ့ဒီမ်က္၀န္းေတြ၊ အျပံဳးေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ဂုဏ္ယူျခင္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္လို႔ ကၽြန္မအတြက္ အရာရာျပီးျပည့္စံုေစမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ခြန္အားေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ႏွလံုးသားထဲအထိ ျဖန္႔က်က္ခဲ့တာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး မသိမသာ ေကြးညႊတ္သြားသလိုလို။ ေဟာဒီခမ္းနားလွပတဲ့ခန္းမၾကီး မဆံုးမခ်င္း၊ ၾကက္ေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ ေကာ္ေဇာမဆံုးမခ်င္း ခ်စ္သူရဲ႕ ၾကင္နာေဖးမျခင္းနဲ႔ ပရိသတ္အလည္မွာ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားမယ္လို႔ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္။
.............................................
အဲ့ဒီတဒဂၤေလး၊ ခဏတာနာရီပိုင္းေလးမွာ ကၽြန္မဟာတကယ္ပဲ ဒ႑ာရီထဲကလို၊ ပံုျပင္ထဲကလို တေလာကလံုးမွာ အလွဆံုး၊ အေခ်ာဆံုး၊ ေရႊမင္းသားေလးက သိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ မင္းသမီးေလးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းေတြနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးေနခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မညာခ်င္ပါဘူး ခ်စ္သူ။ တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္ၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ပံုျပင္ရွည္ၾကီးကိုေျပာဖို႔ ခ်စ္သူရဲ႕ ယုယျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ နိဒါန္းပ်ိဳးလို႔ ၾကင္နာျခင္းေတြနဲ႔ ေဖးမေခၚငင္ခဲ့ျပီေလ။
ကၽြန္မေျပာခဲ့ပါေရာ... ခ်စ္သူက ပံုေျပာေကာင္းပါတယ္ လို႔။
သူေျပာတဲ့ ပံုျပင္ရွည္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္သူက ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ ေရႊမင္းသားေလးေပါ့။ ကၽြန္မကေရာ... တစ္ခါတစ္ခါ မႏွင္းျဖဴေလး ျဖစ္ရသလို၊ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ေရႊဖိနပ္ပိုင္ရွင္ စင္ဒရဲလားေလး ျဖစ္လို႔ေပါ့...။
လြမ္းသုရင္
၁၄ မတ္ ၂၀၁၂

Sunday, October 18, 2009

သို႔... တစ္ရံတစ္ခါဆီ...

( ၁ )

"ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး သြားတဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္ရဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီစကားကို ဘယ္သူေျပာသလဲ။ ခုေတာ့လည္း ေမာတာပါပဲေနာ္..."

လူကူးတံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတြေတြေလးၾကည့္ကာ သူမညည္းမိျခင္း ျဖစ္၏။

မိုးရြာျပီးခါစ ပတ္၀န္းက်င္က အနည္းငယ္ စိမ့္ေနေသာ္လည္း သူမ၏နဖူးေလးမွာေတာ့ ေခၽြးေပါက္ေလးမ်ား သီလို႔ေနသည္။ လက္ဖ၀ါးႏုႏုကို အားမရစြာ ဖ်စ္လိုက္သည့္ သူ႔အျပံဳးက သူမ၏ ညည္းညဴျခင္းကို သေဘာက်ေသာ အျပံဳးမ်ိဳး...။

"ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့အခါ ခ်စ္သူလက္ကိုဆြဲကိုင္ထား... အက်င့္ပါသြားခဲ့တာ ခ်စ္သူမရွိေတာ့ လက္မႈိင္ခ်.."

စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရဲ႕ "အခ်စ္သီခ်င္း"ကို စိတ္ထဲမွ သတိရမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလမ္းဒီခရီးေတြကို သူမတစ္ေယာက္တည္း သြားျမဲသြားေနၾကျဖစ္ခဲ့သည္။ တခါတေလမဟုတ္ခဲ့၊ တစ္ေန႔တေလ မဟုတ္ခဲ့။ ႏွစ္ႏွင့္လႏွင့္ခ်ီျပီး လႈပ္ရွားရုန္းကန္ခဲ့ရာ ဒီလမ္းေလးေတြမွာ သူမ၏ေျခရာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထင္က်န္ရစ္ဖူးမည္။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူကူးတံတား လက္ရမ္းကို အားျပဳျပီး အတက္အဆင္းျပဳခဲ့ရသည့္ ေန႔ေတြကို သူမသတိရသြားမိ၏။

"အဲ့ဒီတုန္းကအျဖစ္ေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုကိုယ္ သနားေနမိတယ္ သိလား... "

Bus ကားေတြအမ်ားၾကီး စုေ၀းေနသည့္ ကားဂိတ္တစ္ေနရာကိုၾကည့္ျပီး သူမေရရြတ္မိျပန္သည္။

"စိတ္မေကာင္းစရာ အတိတ္ေတြကို ဆက္မယူလာနဲ႔ေတာ့ေလ။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနမွေပါ့..."

သတိရတိုင္း အတိတ္ကို ျပန္လည္တူးဆြတတ္သည့္ သူမကို သူက သတိေပးသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း အတိတ္ဆိုတာ ျပန္လည္တူးဆြတိုင္း ေကာင္းတတ္သည့္ အရာမွမဟုတ္ဘဲ။ သို႔ေသာ္လည္း သူမအတြက္ေတာ့ ဘ၀မွတ္တမ္းတစ္ခု...။

"ျပန္တူးဆြေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေမ့သြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးေနတာပါ။ ဒီေန႔ ဒီလိုအေျခအေနေရာက္လာတာဟာ အဲ့ဒီအတိတ္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့လို႔ပဲေပါ့။ အဲ့ဒီေလာက္ထိ ဆိုးရြားတဲ့ အေျခအေနထိေတာင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ခဲ့ရဖူးတယ္ ဆိုတာကို သတိရတိုင္း ခုလက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာဟာ မေျပာပေလာက္တဲ့အရာေတြပါလို႔ ေတြးမိျပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို အားျပန္ေမြးေနရတာ..."

ဒီတစ္ခါေတာ့ သူႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။

၀မ္းနည္းစရာေတြကို ျပန္မစဥ္းစားေစခ်င္သည့္ ခ်စ္သူ၏ေစတနာကို သူမ နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း...

~ ~ ~ ~

မနက္ေစာေစာစီးစီး မ်က္ႏွာသစ္ျပီး အေသပိတ္ထားသည့္ ဇီးေရာင္ မွန္တံခါးမွ အျပင္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ ၾကည့္မိေတာ့မွ သူမနားေနရာ အခန္းက်ဥ္းကေလးသည္ လမ္းမၾကီးကို မ်က္ႏွာမူထားသည္ မဟုတ္ဘဲ တိုက္ေနာက္ဘက္ Car Parking တစ္ခုကို မ်က္ႏွာမူထားမွန္း သူမသတိထားမိ၏။ ညက ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ သူမသတိမထားမိျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။ အခန္းေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အခုထိ အိပ္ေမာက်ဆဲ...။

"ဒီလိုအခန္းေလးကိုပဲ ငါ့အိမ္လို႔ သတ္မွတ္ရေတာမယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕..."

ဆယ့္ႏွစ္ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ ေလးေထာင့္အခန္းက်ဥ္းကေလး...။ အိပ္စက္စရာ လူေလးေယာက္အိပ္စာ ႏွစ္ထပ္ခုတင္တစ္လံုး ရွိသည္။ အပ်င္းေျပ ၾကည့္စရာ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္တစ္ခုရွိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတြဲလ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္မၾကီးသို႔ အေၾကာင္းမရွိလ်င္ ခဏခဏထြက္ရန္မလို။ သူမႏွင့္ပါဆိုလွ်င္ စုစုေပါင္းမိန္းကေလး သံုးေယာက္ေနထိုင္ရမည့္ အခန္းကေလးထဲတြင္ အ၀တ္အစားအိတ္မ်ား၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေန၏။ ညအိပ္ခါနီး အေဖာ္ရေအာင္ ေဘးနားမွာထားထားသည့္ အရုပ္ကေလးက ခုတင္ေပၚမွာ ျငိမ္သက္လို႔...။

အိပ္ရာထထျခင္း Car Parking မွာထိုးထားသည့္ ကားေတြကိုျမင္ေတာ့ အေဖ့ကားေလးကို သတိရသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အေဖ့ကားစက္ႏႈိးသံကို ၾကားရတတ္သည္။ သားသမီးေတြကို အိပ္ရာထဖို႔ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ႏႈိးေနသည့္ အေမ့ရဲ႕ နံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္စက္ေနမည့္ ညီမငယ္ကိုျမင္ေယာင္မိသည္။ ခုေတာ့လည္း ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြနဲ႔ သူမတစ္ေယာက္တည္းရယ္...။ အားငယ္စိတ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္၀ဲတက္လာမိသည္။

"ဒီေျမဒီေရမွာ ငါ့ကိုယ္ငါပဲ အားကိုးရမယ္။ ငါ့မွာ ဘယ္သူမွ အားကိုးစရာ မရွိဘူးပဲ...။"

ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ အားတင္းလိုက္ရင္း ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့မွ ဗိုက္ထဲမွ "ဂြီ"ကနဲ အသံကိုၾကားလိုက္ရ၏။ သည္အခ်ိန္ထိ သူမနံနက္စာမစားရေသး။ ေရခ်ိဳးထားတုန္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ထားမွျဖစ္မည္။ စားစရာသပ္သပ္ထည့္လာသည့္ အိတ္ထဲမွ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ထုပ္ကို ႏႈိက္ယူျပီး မီးဖိုထဲရွိ ဆူျပီးဟန္ရွိေသာ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ ပန္းကန္လံုးထဲထည့္ေရာကာ အဖံုးအုပ္ထားလိုက္သည္။ ဒီေန႔အဖို႔ သူမအတြက္ အေမ့ရိကၡာေျခာက္ေတြႏွင့္သာ အသက္ဆက္စရာရွိသည္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ သူမ မက်င္လည္ေသး။ ထမင္းဆိုင္ ဘယ္နားမွာရွိသလဲ သူမမသိေသး။ ေစ်းဘယ္နားမွာ ၀ယ္ရမည္လဲ၊ ဘယ္လို၀ယ္ရမည္လဲ သူမ မသိေသး။ မီးရထား၊ ကားဘယ္လိုစီးရမည္လဲ သူမ မတတ္ေသး။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းမႈတ္ထုတ္ရင္း ေလးလံေသာေျခလွမ္းျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးျပီးလွ်င္ အလုပ္ႏွင့္နီးသည့္ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ေျပာင္းေနဖို႔ သူမကို လိုက္ပို႔သည့္ မိတ္ေဆြဦးေလး လာေခၚသည္ကို ေစာင့္ရဦးမည္။ တကယ္ေတာ့ သူမ ေနရမည့္အခန္းက လက္ရွိအခန္း။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ ရထားစီးရမည္ ဆိုသည့္ခရီးေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေန ေရႊ႕ဖို႔သူမဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အသြားအျပန္ တစ္နာရီခြဲခန္႔ၾကာမည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ခရီးစရိတ္ကို တြက္ဆမိေတာ့ ဆက္ေနလို႔မျဖစ္ႏိုင္မွန္း ေသခ်ာသြားသည္။ သူမအတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ ေငြကိုေခၽြတာႏိုင္မွ တန္ကာက်မည္ မဟုတ္လား။

ပထမဆံုးအၾကိမ္တစ္ေယာက္တည္း စားရသည့္ ထိုေန႔ကေန႔လည္စာအတြက္ သူမ မ်က္ရည္က်မိသည္။ သူမလိုပဲ အေမလည္း ငိုေနမည္လားမသိ။ ကိုယ္တိုင္ေရြးခဲ့သည့္ လမ္းက ရာႏႈန္းျပည့္မေခ်ာေမြ႔ႏိုင္မွန္းေတာ့ အစကတည္းက သိခဲ့ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုသည့္ အေတြးတို႔က ေရာက္ေရာက္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားသလား၊ မွန္သလား ေ၀ခြဲလို႔မရ ျဖစ္လာရသည္။

"မွန္ရင္လည္း ငါစံရမွာပဲ၊ မွားရင္လည္း ငါတစ္ေယာက္တည္း ခါးစည္းခံရမွာပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔မွ မရႏိုင္ေတာ့ပဲ။ ဒီခရီးကို ငါကိုယ္တိုင္ အစပ်ိဳးမိခဲ့ျပီေလ..."

သူမ၏ဆႏၵတစ္ခုအတြက္ အရင္းအႏွီးဘယ္ေလာက္ ၾကီးသလဲဆိုတာ သူမအသိဆံုးျဖစ္သည္။ မိသားစုတစ္ခုလံုး၏အေျခအေနသည္ သူမ၏အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုေပၚ မူတည္ေနျပီ။ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ဘယ္နည္းႏွင့္ ျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔သာရွိသည္။

ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြဦးေလးက အိမ္ေရႊ႔ဖို႔လာေခၚ၏။ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ မေနရေတာ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ ပါလာသမွ် အထုပ္အပိုးေတြကို ဆြဲျပီး ဦးေလးေခၚရာကို သူမလိုက္ခဲ့သည္။ တကၠစီစီးလာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေဘး၀ဲယာရႈခင္းေတြက အျမင္ဆန္းသလို ရွိေသာ္လည္း ေအးစက္စက္ႏိုင္သလို ထင္မိေသး၏။ မိခင္ေျမႏွင့္ေတာ့ ဆီႏွင့္ေရလို ကြာျခားေနသည္။

ဒီေျမသည္ မိခင္ေျမထက္ မြမ္းမံျပင္ဆင္မႈေတြ မ်ားေကာင္းမ်ားမည္။ Artificial အလွအပေတြႏွင့္ ပိုမိုသပ္ရပ္လွပသေယာင္ ရွိခ်င္လည္းရွိမည္။ ပိုမိုတိုးတက္သည္ဟုလည္း ထင္ေကာင္းထင္စရာရွိလိမ့္ဦးမည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ သူမအတြက္ေတာ့ မိခင္ေျမကိုသာ တမ္းတေနမိေတာ့သည္။ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ "စိမ္းေနဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့ေျမ"မွ နိဒါန္းစာပုိဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ကိုလည္း ျပန္လည္သတိရေနမိသည္။

"ျမင္ျမင္ရာရာ စိမ္းစိုလွပေနသည့္ မိခင္ေျမ..."

တစ္ေန႔ေန႔ျပန္ရမည္ ဆိုသည္ကို သိေသာ္လည္း အဲ့ဒီတစ္ေန႔ေန႔သည္ မည္မွ်ၾကာသြားႏိုင္သည္ကို သူမ မခန္႔မွန္းတတ္။

"မေပ်ာ္ သံုးႏွစ္ ေပ်ာ္သံုးႏွစ္ေပါ့ အေမရယ္... သမီး ျပန္လာမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္..."

တကၠစီေလးကေတာ့ အေ၀းေျပးလမ္းမလို လမ္းမက်ယ္ၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ တေရြ႕ေရြ႕ေျပးကာေနေတာ့သည္။

~ ~ ~ ~

( ဆက္ပါဦးမည္။ )

လြမ္းသုရင္
၁၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉

Monday, May 25, 2009

လြမ္းသုရင္ ဟုလည္းေခၚပါသည္

လြမ္းသုရင္... လြမ္းေနတတ္သူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႕ အသံုးျပဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကေလာင္နာမည္ေလး...

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အတန္းထဲမွာ စာစီစာကံုး အေရးေကာင္းတယ္လို႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မက စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ မကြၽမ္းက်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းအရာကိုမဆို စာပိုဒ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးခိုင္းရင္ေတာ့ စိတ္တိုင္းက် စီကာပတ္ကံုး ေရးေလ့ရွိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကို ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အားသာခ်က္တစ္ခုက က်က္စာထက္ ကိုယ္တိုင္စာစီျပီးေရးလို႔ရတဲ့ ဘာသာရပ္မ်ိဳးမွာ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္။ ေဘာဂေဗဒလို ၏သည္မလြဲ က်က္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ထက္ နားလည္ေအာင္ဖတ္ျပီး ကိုယ့္စာေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ျပီးတင္ျပေရးသားလို႔ရတဲ့ ျမန္မာစာ စကားေျပ၊ ကဗ်ာ၊ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ပိုျပီး အာရံုစူးစိုက္မႈ ျပင္းထန္ခဲ့တယ္။ စာစီစာကံုး ေရးအားလည္း ေကာင္းခဲ့တယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ စရိုက္ကိုက ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၊ စာတစ္အုပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာကိုပဲ ႏွစ္သက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျမန္မာစာမွာ စာစီစာကံုး ေရးေနရတာကို ႏွစ္သက္သလို အျမဲတြက္ေနရတဲ့
သခ်ၤာဘာသာကိုလည္း ေမြ႔ေလ်ာ္ျပန္တယ္။ ပံုေလးေတြ ဆြဲေနရတဲ့ ဇီ၀ေဗဒဘာသာရပ္မ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ သိပၸံဘာသာရပ္ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တယ္။ အားအခဲထားခဲ့ဆံုး သခ်ၤာဘာသာကေတာ့ ဂုဏ္ထူးမပါခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ တဇြတ္ထိုးသမား ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းက အစိုးရနည္းပညာေကာလိပ္၊ ျမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္...။ T-Square တစ္ခု၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း၊ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ အိမ္ပံုစံေလးေတြကို စိတ္၀င္တစ္စား ေရးဆြဲခဲ့တယ္။ ဂဏာန္းေပါင္းစက္တစ္ခု၊ အိမ္ပံုစံတစ္ခုနဲ႔ အိမ္တစ္လံုးရဲ႕ ခန္႔ွမွန္းေခ် ကုန္က်စရိတ္ေတြကို တိတိက်က် တြက္ခ်က္ခဲ့တယ္။ သစ္ေတြ၊ သံမဏိေတြရဲ႕ သဘာ၀ေတြ၊ သတၲိေတြ၊ ခံႏိုင္အားေတြကို တြက္ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ဘ၀ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခံယူခ်င္ခဲ့တယ္။ အုတ္ေတြ၊ သဲေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔လုပ္ရျခင္းကို ေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့တယ္။ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေျမတိုင္းဆင္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ အျပင္းထန္ဆံုး ဆႏၵက နည္းပညာဘြဲ႔ကိုရယူဖို႔။ ျမိဳ႕ျပဘာသာရပ္ကို ေရဆံုး ေျမဆံုးေလ့လာဖို႔။ တစ္ေန႔မွာ နည္းပညာတကၠသိုလ္က ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြကို ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းရတဲ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္...။

ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ၊ ရင္ခုန္သံေတြ ကေနျဖစ္တည္လာတာက ကဗ်ာေလးေတြ။ စိတ္ကူးေပါက္ရာေလးေတြကို ေဘာပင္ေလးနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ကာရံေလးေတြ စီစီရီရီက်လို႔ ကဗ်ာေလးေတြ စာရြက္ေပၚမွာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အဲ့ဒီလို ေလွ်ာက္ေရးတတ္တာကို သိတဲ့ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းသက္ပိုင္သူ၊ ျမေရလ်ဥ္တို႔ စုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးလုပ္ၾကတဲ့အခါ အတင္းေခၚျပီး ကဗ်ာေရးခိုင္းတာနဲ႔ ကေလာင္နံမယ္ေလးတစ္ခု ေရြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြက အလြမ္းကဗ်ာေလးေတြ မ်ားခဲ့ေတာ့ လြမ္းေနတတ္သူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႕ 'လြမ္းသုရင္' ရယ္လို႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ကံၾကမၼာက အေၾကာင္းမပါေလေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ စင္ကာပူဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မျမတ္ႏိုးတဲ့ ျမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ပညာေလာဘၾကီးရာကေန၊ အေျခအေနအရ စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းရေတာ့တယ္။ အင္တာနက္ေတြ လိုသလိုအသံုးျပဳလို႔ ရေနေလေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေတြ ေခတ္စားလာတဲ့အခါ ကၽြန္မအေၾကာင္းကိုသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စာေရးဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။

ဘေလာ့ခ္ေရးဖို႔ စဥ္းစားတုန္းကေတာ့ "လြမ္းသုရင္" လို႔ေပးမလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အစ္ကို စိုးမိုးက "အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလး" ကိုဖန္ဆင္းေပးခဲ့ျပီးျပီ ျဖစ္ေနေတာ့ ရစ္တြယ္မိေသာ ေမာင္ႏွမသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့မိပါတယ္။ အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးအျဖစ္ သိလာခဲ့ျပီးမွ တစ္ခ်ိန္က ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဆႏၵေလးတစ္ခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လြမ္းသုရင္ကိုျပန္လည္ အသက္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီဆႏၵေလးက ဘာလဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔မွာ စာေပေလာကနဲ႔မ်ား ဆက္စပ္မိခဲ့ရင္ ဒီနာမည္ေလးပဲ ဆက္ယူသြားဖို႔ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ "အစိမ္းေရာင္မိန္းကေလး"ဆိုတာ ဘေလာ့ခ္စာမ်က္ႏွာေပၚကို အရင္ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ကေလာင္ဦးဟာ "လြမ္းသုရင္" ပါ။

အစိမ္းေရာင္မိန္းကေလး အျဖစ္ ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြကေတာ့ "စိမ္း" ဆိုတဲ့စာလံုးပါတဲ့ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေခၚတတ္ၾကပါတယ္။

ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြကေတာ့ မမစိမ္း လို႔ေခၚတာမ်ားတယ္။ ီကေတာ့ မမဂြင္းဂဲလ္ တဲ့။ တီခ်ယ္ကေတာ့ စိမ္း လို႔ေခၚတယ္။ ကိုရင္ေနာ္နဲ႔ မမခင္ေလးကေခၚေတာ့ စိမ္းစိမ္းကိုမိုးေမာင္ကေတာ့ မစိမ္းေမ ဆိုပဲ။ သက္ပိုင္သူက စိမ္းတိမ္းတိမ္းလို႔ ေခၚျပန္တယ္။ ကိုေနလင္းကေတာ့ မဂရင္း တဲ့။ ျမေရလ်ဥ္တို႔၊ ဖိုးသၾကၤန္တို႔ကေတာ့ ေခၚေနၾကအတိုင္း မလဲ့ ေပါ့ေလ။ အစ္ကို ကိုမိုးျမင့္တိမ္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ကတည္းကအတိုင္း ညီမေလး လို႔ပဲေခၚတယ္။ ကိုရွင္ရဲထြတ္ နဲ႔ ကိုရင္ေနာ္က တစ္ခါတစ္ခါ သုသု လို႔ေခၚပါတယ္ရွင္။

ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚပါ။ နာမည္ႏွစ္ခုလံုးဟာ ကၽြန္မႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတာပဲမို႔လို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္ မမ မေနာ္ဟရီကိုလည္း ေက်းဇူးပါေနာ္။

စာၾကြင္း။ ။ ဘေလာ့ခ္စလုပ္ကာစက အစိမ္းေရာင္မိန္းကေလး ဆိုတာကို ေမးတဲ့သူေတြ ရွိတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီနာမည္အတြက္ ပို႔စ္တစ္ခု ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီတက္ဂ္ဂိမ္း ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မကိုမ်ား တက္ဂ္ခဲ့ရင္ အသစ္ေရးစရာမလိုေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ မမ မေနာ္ဟရီက လြမ္းသုရင္ ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ သတိတရ တက္ဂ္လာတဲ့အတြက္ လြမ္းသုရင္ဘေလာ့ခ္အစမွာ ေရးထားဖူးတာကို အနည္းငယ္ျပဳျပင္ျဖည့္စြက္ျပီး ျပန္ေရးလိုက္တာပါ။

Sunday, February 15, 2009

ပန္းသီးေပၚ နားတဲ့လိပ္ျပာ

အခန္း ( ၁ )

ဘယ္ေတာ့မွ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကမႏိုးတတ္တဲ့သူမ... ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး မ်က္လံုးတစ္စံုက ျပန္မွိတ္လို႔မရေအာင္ကို လန္းဆန္းေနသည္။ ေတြ႔ရခဲ့ေသာ နံနက္ခင္း၏ အလွကို ျမင္လိုစိတ္နဲ႔ အိပ္ရာမွာထဲမွာ ၾကိဳးစားျပီး အိပ္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာထသစ္ျပီး အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာသို႔ ထြက္ၾကည့္မိ၏။

သစ္လြင္ေနေသာ နံနက္ခင္းေလေျပက သူမမ်က္ႏွာႏုႏုေလးကို က်ီစယ္သြားသည္။ ပိတ္ရက္မို႔ထင္သည္။ လမ္းသြားလမ္းလာက အနည္းငယ္ရွင္းလင္းေန၏။ ဒီလိုနံနက္ခင္းမ်ိဳး သူမ မရခဲ့တာ ၾကာလွျပီေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာခဲ့ပါျပီ။ သူမ ဘ၀ထဲမွာ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ မရွိေတာ့ကတည္းကလို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ...။

........................

အခန္း ( ၂ )

"ဟိတ္... အိပ္ရာက မႏိုးေသးဘူးလား။ ထေတာ့ေနာ္"

ေစာေစာစီးစီး ထျမည္တတ္တဲ့ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္သံေၾကာင့္ အခန္းေဖာ္ကို အားနာမိေပမယ့္ ဒီအသံမွ မၾကားရရင္ သူမ အိပ္ရာကႏိုးမည္မထင္။ ၾကာလာေတာ့လည္း အခန္းေဖာ္က အသားက်လို႔ ေနျပီထင္သည္။

"အင္း...ႏိုးျပီေနာ္။ အခုလာခဲ့မယ္"

အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မက္ေဆ့ခ်္ေလးတစ္ေစာင္ ျပန္ပို႔ျပီး မပြင့္တစ္ပြင့္ မ်က္လံုးတစ္စံုကို လက္ဖမိုးျဖင့္ ပြတ္လိုက္ကာ အိပ္ရာမွ ထထိုင္လိုက္၏။ မ်က္လံုးမပြင့္ေသာ္လည္း အက်င့္ရေနေသာ လက္ေခ်ာင္းတို႔က ကြန္ပ်ဴတာ ပါ၀ါခလုတ္ကို ေနရာအတိအက် မွတ္မိေနၾကျပီ။ သူမအတြက္ အခန္းမီးအလင္းေရာင္လည္း မလိုအပ္။ ေနေရာင္ျခည္လည္း မလိုအပ္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ပါ၀ါေနရာကို မွတ္မိေနရန္သာ လိုအပ္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ၀င္းဒိုးတက္လာျပီး Screen တစ္ခုလံုး သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္လာရသည္။

" ဘာလုပ္ေနတာလဲကြာ။ ၾကာတယ္"

ေနာက္ထပ္ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ေလးတစ္ခု ေရာက္လို႔လာျပန္ျပီ။ သူမ မ်က္လံုးေလးေတြ ျပံဳးေရာင္သန္းသြား၏။

"ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ေနတယ္ေလ။ ခဏေလးေနာ္။"

မက္ေဆ့ခ်္ပို႔အျပီးမွာပဲ သူမရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ပိြဳင့္တာကို ဂ်ီေတာ့ အိုင္ကြန္ေလးေပၚသို႔ ေရြ႕လ်ားသြားျပီး ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုင္ ကလစ္လုပ္လိုက္သည္။ ဒီလိုမနက္ေစာေစာအခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္သူကမ်ား သူမကို စကားေျပာဖို႔ ရွိေနမွာတဲ့လဲ။ ထိပ္ဆံုးက မီးစိမ္းေလးကို ပိြဳင့္တာေထာက္လိုက္ေတာ့ ပန္းသီးေပၚမွာ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္... သူမ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက ေကြးညႊတ္လို႔...။

Butterfly း ဟိုင္း... ဂြတ္ေမာနင္းပါ ခ်စ္သူ

ခ်က္ေဘာက္စ္ေလးကေန စာတန္းေလးတစ္ေၾကာင္း တက္လာသည္။

Apple း ဂြတ္ႏိုက္ပါ... ေမာင္

ကမၻာတစ္ျခမ္းစီမွာ ရွိေနေပမယ့္ ရင္ခုန္သံျခင္းထပ္တူက်ေနတာကို ဘယ္သူကလာျပီး တားျမစ္လို႔ ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ကမၻာဦးကတည္းက အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိခဲ့ဖူးေလ။

Butterfly း ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေန႔ေလးတစ္ေန႔ ျဖစ္ပါေစေနာ္။ ရူးေအာင္ ခ်စ္တယ္...

ေနာက္ထပ္ စာေၾကာင္းေလးတစ္ခု ထပ္ေရာက္လာျပန္ျပီ။ အသက္မရွိေပမယ့္ အသက္ရွိေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ရိုက္လိုက္တဲ့ ဒီစာလံုးေလးေတြကို သူမစြဲလန္းမိသည္။ ပိတ္ရက္ေတြမွာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အိပ္ပ်က္ခံလို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ စကားသံေလးေတြကို သူမျမတ္ႏိုးသည္။ Webcam ထဲမွ လႈပ္ရွားျပဳမူပံုေတြကို သူမ ရိုးမသြားေအာင္ ခ်စ္သည္။ မနက္ခင္းတိုင္း မွန္မွန္ႏိႈးတတ္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးေတြကို သူမမက္ေမာမိေနသည္။ ကမၻာတစ္ျခမ္းမွာေန႔ ကမၻာတစ္ျခမ္းမွာည...ဒါေပမယ့္ သူမအတြက္ေတာ့ သူကေန႔ဆိုလွ်င္ေန႔၊ သူကညဆိုလွ်င္လည္း ညပဲေပါ့။

Apple း ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ပါေစ။ ေက်ာင္းခ်ိန္မတိုင္ခင္ နာရီ၀က္ေနရင္ ႏိႈးလိုက္မယ္ေနာ္

မနက္တိုင္း အခ်ိန္မွန္မွန္ ႏႈိးတတ္တဲ့ သူမရဲ႕ ႏႈိးစက္အတြက္ ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲတိုင္း သူမကိုယ္တိုင္ ႏိႈးစက္ျပန္ျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိႈးစက္တာ၀န္အတြက္ သူမေပ်ာ္ပါသည္။ သူလည္း ေပ်ာ္ေနလိမ့္မည္ ထင္သည္။

Butterfly း ေကေက... ဒါဆိုအိပ္ျပီေနာ္။ ျပီးရင္ မ်က္ႏွာသစ္။ မနက္စာစား။ ရံုးသြားရင္ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ခဲ့ဦး

အနားမွာ မရွိေပမယ့္ အနားမွာရွိသလို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ ဂရုစိုက္တတ္တဲ့ သူ...။ စာလံုးတိုင္းမွာသာ အခ်စ္ေတြပါရင္ သူမရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုး သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြခ်ည္းပဲေပါ့...။

Apple း ဟုတ္... ဒါဆို အိပ္ေတာ့ေနာ္။ ေအာက္ေတာ့။

Butterfly း အိုေက

ေအာ့္ဖ္လိုင္း ျဖစ္သြားတဲ့ ပန္းသီးေပၚက လိပ္ျပာေလးကို ၾကည့္ရင္း သူမတစ္ေယာက္ လွပေသာ ေန႔ရက္တစ္ခုအတြက္ အားယူလိုက္သည္။ သူမအနားမွာ ပန္းသီးေပၚက လိပ္ျပာေလး ရွိေနမွျဖစ္မည္။ သည္လိပ္ျပာေလးက သူမအတြက္ ျပည့္စံုျခင္းေတြကို ေဆာင္က်ဥ္းခဲ့ျပီေလ။

"လိပ္ျပာေလးရယ္... မင္းပ်ံသန္းသြားမယ့္ေန႔ကို ကိုယ္ရင္မဆိုင္ရဲပါဘူး..."

လိပ္ျပာဆိုတာ ပန္းပြင့္ေလးေတြေပၚမွာပဲ နားတတ္တာ သဘာ၀ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ လိပ္ျပာေလးကေတာ့ ပန္းသီးေလးေပၚမွာ နားတယ္တဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပန္းသီးနီနီ ဆိုတဲ့ ဂ်ီေတာ့ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိလို႔တဲ့ေလ။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္လိုလို ကဗ်ာဆန္ဆန္ အေတြးေတြထဲမွ သူမကေတာ့ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရသည္။ သူမကေရာ... ပန္းသီးေပၚမွာ နားတဲ့ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္ပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဂ်ီေတာ့ဖြင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမအျမင္ခ်င္ဆံုးအရာဟာ ပန္းသီးေပၚက လိပ္ျပာေလး တစ္ေကာင္ဟု ေျပာရင္ သူမျငင္းမိမည္ မထင္ပါ။

.....................

အခန္း ( ၃ )

ငွက္တို႔ရဲ႕သေဘာက အေတာင္စံုရင္ ပ်ံတယ္တဲ့။ ဒါဆိုရင္ လိပ္ျပာေလးေတြကေရာ... ၀တ္မႈံ၀ရင္ ပ်ံၾကမွာေပါ့။ ၀တ္မႈံေလးေတြၾကိဳက္တဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြက ပန္းသီးတစ္လံုးေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ နားေနႏိႈင္မွာတဲ့လဲ။ ပန္းပြင့္လွလွေလးေတြ ေတြ႔တဲ့အခါ ကူးကာသန္းကာ ၀ဲပ်ံသြားၾကတယ္ဆိုတာ လိပ္ျပာေလးေတြရဲ႕ အမွားေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။

ေရာင္စံုပန္းလွလွေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ေပ်ာ္ရြင္ေနပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္ လိပ္ျပာေလးရယ္...

သူမရဲ႕ နံနက္ေစာေစာ ႏႈိးစက္ကေလး ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့ျပီ။ သူမလည္း ေမးလ္အသံုးျပဳဖို႔ကလြဲရင္ ဂ်ီေတာ့ဆိုတာကို အထိအေတြ႔မရွိေတာ့တာ ၾကာခဲ့ျပီေပါ့။ မသိစိတ္ရဲ႕ လႈံ႕ေဆာ္မႈတစ္ခုက လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ပါ၀ါခလုတ္ဆီကို တြန္းပို႔သြားျပန္ျပီေလ။ အခုမွ မနက္ ၁၀း၀၀။ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္သူေတြ ဂ်ီေတာ့မွာ ရွိႏိုင္မွာ မိုလို႔လဲ။ သူမမသိခဲ့တာ တကယ္ကို ၾကာခဲ့ပါျပီေလ။

အေလ့အက်င့္မရွိေတာ့ေသာ လက္ေခ်ာင္းတို႔က အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ ဘယ္အရာကိုဖြင့္လို႔ ဖြင့္ရမွန္းမသိေတာ့ေအာင္ သူစိမ္းဆန္ေနၾကသည္။ Desktop ေပၚက ဂ်ီေတာ့ဆိုသည့္ အိုင္ကြန္ေလးကို မရဲတရဲဖြင့္ကာ Scroll Bar ေလးကို ေပၚေအာက္အသာလိမ့္ၾကည့္မိ၏။

ပန္းသီးေပၚကေန အေ၀းကိုပ်ံသန္းခဲ့တဲ့ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္... သူမ ဆြံ႕အစြာ ေငးငိုင္ေနမိသည္။ တမ္းတစိတ္ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္မိေသာ္လည္း ျပန္လည္ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ သူမ မထင္မွတ္ခဲ့။

Butterfly း ဟိုင္း.... ေနေကာင္းလား။ မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာျပီေနာ္

တုန္ တုန္ ဆိုတဲ့ အသံကေလးနဲ႔ သူမမ်က္စိေရွ႔ကို တက္လာၾကတဲ့ စာလံုးေလးေတြက ဟိုးအရင္ကလို ေႏြးေထြးမႈေတြမရွိေတာ့။ သူမ ဘာျပန္ေျပာရမည္လဲဟု ေတြေ၀ေနမိသည္။ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရမည္လား။ မသိသလိုေနသည္က ေကာင္းမည္လား။ ခ်ီတံုခ်တံုျဖင့္... ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္က သူမ၏စိတ္ကို အႏိုင္ယူသြားၾကသည္။

Apple း ဟုတ္ကဲ့ ေနေကာင္းပါတယ္။

စာရိုက္သံေလးေတြ တဒၤဂ တိတ္ဆိတ္လို႔သြားရျပန္သည္။

Butterfly း အလုပ္မ်ားေနတာလား

Apple း မဟုတ္ပါဘူး... နင္ေရာ အခုဘာမွာလဲ။

သိခ်င္လြန္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း စကားရွာကာ ေမးမိသည္။

Butterfly း ဟား ဟား... ငါက ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနျပီေလ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အရင္တုန္းက ေနရာေလးေတြကို လြမ္းမိသား။ နင္ေရာ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ။

Apple း ေၾသာ္... မေျပာတတ္ေသးပါဘူး...

အရင္တုန္းက ေနရာေလးကို လြမ္းသတဲ့လား။ လြမ္းေဖာ္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္ လိပ္ျပာေလးရယ္။ ငိုခ်င္သလိုလို၊ ေပ်ာ္သလိုလို သူမရဲ႕စိတ္တို႔က မျငိမ္သက္။ သူမဘာလို႔ ဒီေန႔မွ ဂ်ီေတာ့ဆိုတဲ့ အရာကို သတိရမိပါသလဲ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ႏွလံုးသားတစ္ခုကို ဘာေၾကာင့္ ပုတ္ခတ္လႈပ္ႏႈိးမိပါသလဲ။ သူမ မခံစားခ်င္ေတာ့။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဘာမွမသိတာက သိတာထက္ ပိုေကာင္းသည္တဲ့။ ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္ကန္ေၾကာင္း သူမနားလည္လိုက္သည္။

Apple း ေအာက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ေနာက္ၾကံဳရင္ေတာ့ ေတြ႔မွာေပါ့။ တာ့တာ

Butterfly း ေအာက္ေတာ့မလို႔လား။ ေကေက..ဘိုင္...

ပန္းသီးေပၚက လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ျပီး Right Click ေထာက္ကာ Save as my picture ဆိုေသာ စာတန္းေလးကို ေရြးလိုက္မိသည္။ စိတ္တိုင္းက် ျပဳမူျပီးသည္ႏွင့္ ဂ်ီေတာ့ကို တစ္ခါတည္း ေအာက္လိုက္မိသလို ကြန္ပ်ဴတာကိုပါ ပိတ္လိုက္မိသည္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခုသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

သူမ၏အသိမွာေတာ့ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ ပန္းသီးေပၚတြင္ ထာ၀ရနားေနေတာ့မည္ေလ။


.....................................

လြမ္းသုရင္
၁၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉

ပံုကို Forward Mail မွရယူပါသည္။