သို႔... တစ္ရံတစ္ခါဆီ...

( ၁ )

"ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး သြားတဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္ရဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီစကားကို ဘယ္သူေျပာသလဲ။ ခုေတာ့လည္း ေမာတာပါပဲေနာ္..."

လူကူးတံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတြေတြေလးၾကည့္ကာ သူမညည္းမိျခင္း ျဖစ္၏။

မိုးရြာျပီးခါစ ပတ္၀န္းက်င္က အနည္းငယ္ စိမ့္ေနေသာ္လည္း သူမ၏နဖူးေလးမွာေတာ့ ေခၽြးေပါက္ေလးမ်ား သီလို႔ေနသည္။ လက္ဖ၀ါးႏုႏုကို အားမရစြာ ဖ်စ္လိုက္သည့္ သူ႔အျပံဳးက သူမ၏ ညည္းညဴျခင္းကို သေဘာက်ေသာ အျပံဳးမ်ိဳး...။

"ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တဲ့အခါ ခ်စ္သူလက္ကိုဆြဲကိုင္ထား... အက်င့္ပါသြားခဲ့တာ ခ်စ္သူမရွိေတာ့ လက္မႈိင္ခ်.."

စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရဲ႕ "အခ်စ္သီခ်င္း"ကို စိတ္ထဲမွ သတိရမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလမ္းဒီခရီးေတြကို သူမတစ္ေယာက္တည္း သြားျမဲသြားေနၾကျဖစ္ခဲ့သည္။ တခါတေလမဟုတ္ခဲ့၊ တစ္ေန႔တေလ မဟုတ္ခဲ့။ ႏွစ္ႏွင့္လႏွင့္ခ်ီျပီး လႈပ္ရွားရုန္းကန္ခဲ့ရာ ဒီလမ္းေလးေတြမွာ သူမ၏ေျခရာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထင္က်န္ရစ္ဖူးမည္။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူကူးတံတား လက္ရမ္းကို အားျပဳျပီး အတက္အဆင္းျပဳခဲ့ရသည့္ ေန႔ေတြကို သူမသတိရသြားမိ၏။

"အဲ့ဒီတုန္းကအျဖစ္ေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုကိုယ္ သနားေနမိတယ္ သိလား... "

Bus ကားေတြအမ်ားၾကီး စုေ၀းေနသည့္ ကားဂိတ္တစ္ေနရာကိုၾကည့္ျပီး သူမေရရြတ္မိျပန္သည္။

"စိတ္မေကာင္းစရာ အတိတ္ေတြကို ဆက္မယူလာနဲ႔ေတာ့ေလ။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနမွေပါ့..."

သတိရတိုင္း အတိတ္ကို ျပန္လည္တူးဆြတတ္သည့္ သူမကို သူက သတိေပးသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း အတိတ္ဆိုတာ ျပန္လည္တူးဆြတိုင္း ေကာင္းတတ္သည့္ အရာမွမဟုတ္ဘဲ။ သို႔ေသာ္လည္း သူမအတြက္ေတာ့ ဘ၀မွတ္တမ္းတစ္ခု...။

"ျပန္တူးဆြေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေမ့သြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးေနတာပါ။ ဒီေန႔ ဒီလိုအေျခအေနေရာက္လာတာဟာ အဲ့ဒီအတိတ္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့လို႔ပဲေပါ့။ အဲ့ဒီေလာက္ထိ ဆိုးရြားတဲ့ အေျခအေနထိေတာင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ခဲ့ရဖူးတယ္ ဆိုတာကို သတိရတိုင္း ခုလက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာဟာ မေျပာပေလာက္တဲ့အရာေတြပါလို႔ ေတြးမိျပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို အားျပန္ေမြးေနရတာ..."

ဒီတစ္ခါေတာ့ သူႏႈတ္ဆိတ္သြား၏။

၀မ္းနည္းစရာေတြကို ျပန္မစဥ္းစားေစခ်င္သည့္ ခ်စ္သူ၏ေစတနာကို သူမ နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း...

~ ~ ~ ~

မနက္ေစာေစာစီးစီး မ်က္ႏွာသစ္ျပီး အေသပိတ္ထားသည့္ ဇီးေရာင္ မွန္တံခါးမွ အျပင္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ ၾကည့္မိေတာ့မွ သူမနားေနရာ အခန္းက်ဥ္းကေလးသည္ လမ္းမၾကီးကို မ်က္ႏွာမူထားသည္ မဟုတ္ဘဲ တိုက္ေနာက္ဘက္ Car Parking တစ္ခုကို မ်က္ႏွာမူထားမွန္း သူမသတိထားမိ၏။ ညက ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ သူမသတိမထားမိျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။ အခန္းေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အခုထိ အိပ္ေမာက်ဆဲ...။

"ဒီလိုအခန္းေလးကိုပဲ ငါ့အိမ္လို႔ သတ္မွတ္ရေတာမယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕..."

ဆယ့္ႏွစ္ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ ေလးေထာင့္အခန္းက်ဥ္းကေလး...။ အိပ္စက္စရာ လူေလးေယာက္အိပ္စာ ႏွစ္ထပ္ခုတင္တစ္လံုး ရွိသည္။ အပ်င္းေျပ ၾကည့္စရာ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္တစ္ခုရွိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတြဲလ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္မၾကီးသို႔ အေၾကာင္းမရွိလ်င္ ခဏခဏထြက္ရန္မလို။ သူမႏွင့္ပါဆိုလွ်င္ စုစုေပါင္းမိန္းကေလး သံုးေယာက္ေနထိုင္ရမည့္ အခန္းကေလးထဲတြင္ အ၀တ္အစားအိတ္မ်ား၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေန၏။ ညအိပ္ခါနီး အေဖာ္ရေအာင္ ေဘးနားမွာထားထားသည့္ အရုပ္ကေလးက ခုတင္ေပၚမွာ ျငိမ္သက္လို႔...။

အိပ္ရာထထျခင္း Car Parking မွာထိုးထားသည့္ ကားေတြကိုျမင္ေတာ့ အေဖ့ကားေလးကို သတိရသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အေဖ့ကားစက္ႏႈိးသံကို ၾကားရတတ္သည္။ သားသမီးေတြကို အိပ္ရာထဖို႔ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ႏႈိးေနသည့္ အေမ့ရဲ႕ နံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္စက္ေနမည့္ ညီမငယ္ကိုျမင္ေယာင္မိသည္။ ခုေတာ့လည္း ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြနဲ႔ သူမတစ္ေယာက္တည္းရယ္...။ အားငယ္စိတ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္၀ဲတက္လာမိသည္။

"ဒီေျမဒီေရမွာ ငါ့ကိုယ္ငါပဲ အားကိုးရမယ္။ ငါ့မွာ ဘယ္သူမွ အားကိုးစရာ မရွိဘူးပဲ...။"

ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ အားတင္းလိုက္ရင္း ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့မွ ဗိုက္ထဲမွ "ဂြီ"ကနဲ အသံကိုၾကားလိုက္ရ၏။ သည္အခ်ိန္ထိ သူမနံနက္စာမစားရေသး။ ေရခ်ိဳးထားတုန္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ထားမွျဖစ္မည္။ စားစရာသပ္သပ္ထည့္လာသည့္ အိတ္ထဲမွ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ထုပ္ကို ႏႈိက္ယူျပီး မီးဖိုထဲရွိ ဆူျပီးဟန္ရွိေသာ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ ပန္းကန္လံုးထဲထည့္ေရာကာ အဖံုးအုပ္ထားလိုက္သည္။ ဒီေန႔အဖို႔ သူမအတြက္ အေမ့ရိကၡာေျခာက္ေတြႏွင့္သာ အသက္ဆက္စရာရွိသည္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ သူမ မက်င္လည္ေသး။ ထမင္းဆိုင္ ဘယ္နားမွာရွိသလဲ သူမမသိေသး။ ေစ်းဘယ္နားမွာ ၀ယ္ရမည္လဲ၊ ဘယ္လို၀ယ္ရမည္လဲ သူမ မသိေသး။ မီးရထား၊ ကားဘယ္လိုစီးရမည္လဲ သူမ မတတ္ေသး။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းမႈတ္ထုတ္ရင္း ေလးလံေသာေျခလွမ္းျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးျပီးလွ်င္ အလုပ္ႏွင့္နီးသည့္ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ေျပာင္းေနဖို႔ သူမကို လိုက္ပို႔သည့္ မိတ္ေဆြဦးေလး လာေခၚသည္ကို ေစာင့္ရဦးမည္။ တကယ္ေတာ့ သူမ ေနရမည့္အခန္းက လက္ရွိအခန္း။ အလုပ္ႏွင့္အိမ္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ ရထားစီးရမည္ ဆိုသည့္ခရီးေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေန ေရႊ႕ဖို႔သူမဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အသြားအျပန္ တစ္နာရီခြဲခန္႔ၾကာမည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ခရီးစရိတ္ကို တြက္ဆမိေတာ့ ဆက္ေနလို႔မျဖစ္ႏိုင္မွန္း ေသခ်ာသြားသည္။ သူမအတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ ေငြကိုေခၽြတာႏိုင္မွ တန္ကာက်မည္ မဟုတ္လား။

ပထမဆံုးအၾကိမ္တစ္ေယာက္တည္း စားရသည့္ ထိုေန႔ကေန႔လည္စာအတြက္ သူမ မ်က္ရည္က်မိသည္။ သူမလိုပဲ အေမလည္း ငိုေနမည္လားမသိ။ ကိုယ္တိုင္ေရြးခဲ့သည့္ လမ္းက ရာႏႈန္းျပည့္မေခ်ာေမြ႔ႏိုင္မွန္းေတာ့ အစကတည္းက သိခဲ့ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုသည့္ အေတြးတို႔က ေရာက္ေရာက္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားသလား၊ မွန္သလား ေ၀ခြဲလို႔မရ ျဖစ္လာရသည္။

"မွန္ရင္လည္း ငါစံရမွာပဲ၊ မွားရင္လည္း ငါတစ္ေယာက္တည္း ခါးစည္းခံရမွာပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔မွ မရႏိုင္ေတာ့ပဲ။ ဒီခရီးကို ငါကိုယ္တိုင္ အစပ်ိဳးမိခဲ့ျပီေလ..."

သူမ၏ဆႏၵတစ္ခုအတြက္ အရင္းအႏွီးဘယ္ေလာက္ ၾကီးသလဲဆိုတာ သူမအသိဆံုးျဖစ္သည္။ မိသားစုတစ္ခုလံုး၏အေျခအေနသည္ သူမ၏အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုေပၚ မူတည္ေနျပီ။ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ဘယ္နည္းႏွင့္ ျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔သာရွိသည္။

ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြဦးေလးက အိမ္ေရႊ႔ဖို႔လာေခၚ၏။ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ မေနရေတာ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ ပါလာသမွ် အထုပ္အပိုးေတြကို ဆြဲျပီး ဦးေလးေခၚရာကို သူမလိုက္ခဲ့သည္။ တကၠစီစီးလာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေဘး၀ဲယာရႈခင္းေတြက အျမင္ဆန္းသလို ရွိေသာ္လည္း ေအးစက္စက္ႏိုင္သလို ထင္မိေသး၏။ မိခင္ေျမႏွင့္ေတာ့ ဆီႏွင့္ေရလို ကြာျခားေနသည္။

ဒီေျမသည္ မိခင္ေျမထက္ မြမ္းမံျပင္ဆင္မႈေတြ မ်ားေကာင္းမ်ားမည္။ Artificial အလွအပေတြႏွင့္ ပိုမိုသပ္ရပ္လွပသေယာင္ ရွိခ်င္လည္းရွိမည္။ ပိုမိုတိုးတက္သည္ဟုလည္း ထင္ေကာင္းထင္စရာရွိလိမ့္ဦးမည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ သူမအတြက္ေတာ့ မိခင္ေျမကိုသာ တမ္းတေနမိေတာ့သည္။ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ "စိမ္းေနဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့ေျမ"မွ နိဒါန္းစာပုိဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ကိုလည္း ျပန္လည္သတိရေနမိသည္။

"ျမင္ျမင္ရာရာ စိမ္းစိုလွပေနသည့္ မိခင္ေျမ..."

တစ္ေန႔ေန႔ျပန္ရမည္ ဆိုသည္ကို သိေသာ္လည္း အဲ့ဒီတစ္ေန႔ေန႔သည္ မည္မွ်ၾကာသြားႏိုင္သည္ကို သူမ မခန္႔မွန္းတတ္။

"မေပ်ာ္ သံုးႏွစ္ ေပ်ာ္သံုးႏွစ္ေပါ့ အေမရယ္... သမီး ျပန္လာမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္..."

တကၠစီေလးကေတာ့ အေ၀းေျပးလမ္းမလို လမ္းမက်ယ္ၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ တေရြ႕ေရြ႕ေျပးကာေနေတာ့သည္။

~ ~ ~ ~

( ဆက္ပါဦးမည္။ )

လြမ္းသုရင္
၁၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉