လြမ္းသုရင္... လြမ္းေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႕ အသံုးျပဳျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ ကေလာင္နာမည္ေလး...
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အတန္းထဲမွာ စာစီစာကံုး အေရးေကာင္းတယ္လို႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူမက စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ မကြၽမ္းက်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းအရာကိုမဆို စာပိုဒ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးခိုင္းရင္ေတာ့ စိတ္တိုင္းက် စီကာပတ္ကံုး ေရးေလ့ရွိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကို ေရာက္လာေတာ့ သူမရဲ႕ အားသာခ်က္တစ္ခုက က်က္စာထက္ ကိုယ္တိုင္စာစီျပီးေရးလို႔ရတဲ့ ဘာသာရပ္မ်ိဳးမွာ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္။ ေဘာဂေဗဒလို ၏သည္မလြဲ က်က္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ထက္ နားလည္ေအာင္ဖတ္ျပီး ကိုယ့္စာေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ျပီးတင္ျပေရးသားလို႔ရတဲ့ ျမန္မာစာ စကားေျပ၊ ကဗ်ာ၊ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ပိုျပီး အာရံုစူးစိုက္မႈ ျပင္းထန္ခဲ့တယ္။ စာစီစာကံုး ေရးအားလည္း ေကာင္းခဲ့တယ္။
သူမရဲ႕ စရိုက္ကိုက ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၊ စာတစ္အုပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာကိုပဲ ႏွစ္သက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျမန္မာစာမွာ စာစီစာကံုး ေရးေနရတာကို ႏွစ္သက္သလို အျမဲတြက္ေနရတဲ့ သခ်ၤာဘာသာကိုလည္း သူမ ေမြ႔ေလ်ာ္ပါသတဲ့။ ပံုေလးေတြ ဆြဲေနရတဲ့ ဇီ၀ေဗဒဘာသာရပ္မ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ သိပၸံဘာသာရပ္ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တယ္။ သူမ ေမြ႔ေလ်ာ္တဲ့ အားအခဲထားခဲ့ဆံုးသခ်ၤာဘာသာကေတာ့ ဂုဏ္ထူးမပါခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တဇြတ္ထိုးသမား သူမေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းက အစိုးရနည္းပညာေကာလိပ္၊ ျမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္...။ T-Square တစ္ခု၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း၊ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ အိမ္ပံုစံေလးေတြကို သူမစိတ္၀င္တစ္စား ေရးဆြဲခဲ့တယ္။ ဂဏာန္းေပါင္းစက္တစ္ခု၊ အိမ္ပံုစံတစ္ခုနဲ႔ အိမ္တစ္လံုးရဲ႕ ခန္႔ွမွန္းေခ် ကုန္က်စရိတ္ေတြကို တိတိက်က် တြက္ခ်က္ခဲ့တယ္။ သစ္ေတြ၊ သံမဏိေတြရဲ႕ သဘာ၀ေတြ၊ သတၲိေတြ၊ ခံႏိုင္အားေတြကို တြက္ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ဘ၀ကို သူမျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခံယူခ်င္ခဲ့တယ္။ အုတ္ေတြ၊ သဲေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔လုပ္ရျခင္းကို ေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့တယ္။ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေျမတိုင္းဆင္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သူမ ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕ အျပင္းထန္ဆံုး ဆႏၵက နည္းပညာဘြဲ႔ကိုရယူဖို႔။ ျမိဳ႕ျပဘာသာရပ္ကို ေရဆံုး ေျမဆံုးေလ့လာဖို႔။ တစ္ေန႔မွာ နည္းပညာတကၠသိုလ္က ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြကို ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းရတဲ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္...။
ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ သူမရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ၊ ရင္ခုန္သံေတြ ကေနျဖစ္တည္လာတာက ကဗ်ာေလးေတြ။ စိတ္ကူးေပါက္ရာေလးေတြကို ေဘာပင္ေလးနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ကာရံေလးေတြ စီစီရီရီက်လို႔ ကဗ်ာေလးေတြ စာရြက္ေပၚမွာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူမ အဲ့ဒီလို ေလွ်ာက္ေရးတတ္တာကို သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးလုပ္ၾကေတာ့ အတင္းေခၚျပီး ကဗ်ာေရးခိုင္းတာနဲ႔ ကေလာင္နံမယ္ေလးတစ္ခု ေရြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြက အလြမ္းကဗ်ာေလးေတြ မ်ားခဲ့ေတာ့ လြမ္းေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႕ 'လြမ္းသုရင္' ရယ္လို႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
သူမရဲ႕ မသိသာတဲ့ အရည္အေသြးတစ္ခုကို ထပ္ျပီး သိသာေစတာက စာေရးျခင္းပါပဲ။ ျမန္မာစာ စာစီစာကံုးမေရးရေတာ့ေပမယ့္ အေ၀းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို စာအျမဲေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရးရတဲ့ လူကေတာ့ စိတ္ထဲရွိသလို ေရးလိုက္ေပမယ့္ ဖတ္ရတဲ့သူေတြက တျဖည္းျဖည္းေျပာလာတဲ့ စကားေတြက သူမစာေရးေကာင္းသတဲ့ေလ။ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို စီကာပတ္ကံုးဖြဲ႔ႏြဲ႔လို႔ ဖတ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ပါသတဲ့။ သူမကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထူးတဆန္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို သူမ်ားက ဖတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့လည္း သူမ စိတ္ေက်နပ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ကံၾကမၼာက အေၾကာင္းမပါေလေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ သူမတစ္ေယာက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ စင္ကာပူဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ သူမျမတ္ႏိုးတဲ့ ျမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ပညာေလာဘၾကီးရာကေန၊ အေျခအေနအရ စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းရေတာ့တယ္။ အင္တာနက္ေတြ လိုသလိုအသံုးျပဳလို႔ ရေနေလေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေတြ ေခတ္စားလာတဲ့အခါ သူမအေၾကာင္းကိုသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စာေရးဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားေပးမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ အစိမ္းေရာင္မိန္းကေလးဆိုတဲ့ စာေရးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးအျဖစ္ သိလာခဲ့ျပီးမွ တစ္ခ်ိန္က ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဆႏၵေလးတစ္ခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လြမ္းသုရင္ကိုျပန္လည္ အသက္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ လြမ္းသုရင္ကို ျပန္လည္ရွင္သန္ေစသလို အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးကိုလည္း ဆက္လက္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေနမွာပါ။ ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ျဖစ္တဲ့ လြမ္းသုရင္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးအတြက္ သူမ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားသြားမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း...။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အတန္းထဲမွာ စာစီစာကံုး အေရးေကာင္းတယ္လို႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြက ေျပာၾကတယ္။ သူမက စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ မကြၽမ္းက်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းအရာကိုမဆို စာပိုဒ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးခိုင္းရင္ေတာ့ စိတ္တိုင္းက် စီကာပတ္ကံုး ေရးေလ့ရွိတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကို ေရာက္လာေတာ့ သူမရဲ႕ အားသာခ်က္တစ္ခုက က်က္စာထက္ ကိုယ္တိုင္စာစီျပီးေရးလို႔ရတဲ့ ဘာသာရပ္မ်ိဳးမွာ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္။ ေဘာဂေဗဒလို ၏သည္မလြဲ က်က္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ထက္ နားလည္ေအာင္ဖတ္ျပီး ကိုယ့္စာေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ျပီးတင္ျပေရးသားလို႔ရတဲ့ ျမန္မာစာ စကားေျပ၊ ကဗ်ာ၊ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ပိုျပီး အာရံုစူးစိုက္မႈ ျပင္းထန္ခဲ့တယ္။ စာစီစာကံုး ေရးအားလည္း ေကာင္းခဲ့တယ္။
သူမရဲ႕ စရိုက္ကိုက ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၊ စာတစ္အုပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာကိုပဲ ႏွစ္သက္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျမန္မာစာမွာ စာစီစာကံုး ေရးေနရတာကို ႏွစ္သက္သလို အျမဲတြက္ေနရတဲ့ သခ်ၤာဘာသာကိုလည္း သူမ ေမြ႔ေလ်ာ္ပါသတဲ့။ ပံုေလးေတြ ဆြဲေနရတဲ့ ဇီ၀ေဗဒဘာသာရပ္မ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ သိပၸံဘာသာရပ္ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တယ္။ သူမ ေမြ႔ေလ်ာ္တဲ့ အားအခဲထားခဲ့ဆံုးသခ်ၤာဘာသာကေတာ့ ဂုဏ္ထူးမပါခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တဇြတ္ထိုးသမား သူမေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းက အစိုးရနည္းပညာေကာလိပ္၊ ျမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္...။ T-Square တစ္ခု၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း၊ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ အိမ္ပံုစံေလးေတြကို သူမစိတ္၀င္တစ္စား ေရးဆြဲခဲ့တယ္။ ဂဏာန္းေပါင္းစက္တစ္ခု၊ အိမ္ပံုစံတစ္ခုနဲ႔ အိမ္တစ္လံုးရဲ႕ ခန္႔ွမွန္းေခ် ကုန္က်စရိတ္ေတြကို တိတိက်က် တြက္ခ်က္ခဲ့တယ္။ သစ္ေတြ၊ သံမဏိေတြရဲ႕ သဘာ၀ေတြ၊ သတၲိေတြ၊ ခံႏိုင္အားေတြကို တြက္ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ဘ၀ကို သူမျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခံယူခ်င္ခဲ့တယ္။ အုတ္ေတြ၊ သဲေတြနဲ႔ လက္ေတြ႔လုပ္ရျခင္းကို ေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့တယ္။ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေျမတိုင္းဆင္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သူမ ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕ အျပင္းထန္ဆံုး ဆႏၵက နည္းပညာဘြဲ႔ကိုရယူဖို႔။ ျမိဳ႕ျပဘာသာရပ္ကို ေရဆံုး ေျမဆံုးေလ့လာဖို႔။ တစ္ေန႔မွာ နည္းပညာတကၠသိုလ္က ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြကို ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းရတဲ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္...။
ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ သူမရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ၊ ရင္ခုန္သံေတြ ကေနျဖစ္တည္လာတာက ကဗ်ာေလးေတြ။ စိတ္ကူးေပါက္ရာေလးေတြကို ေဘာပင္ေလးနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ကာရံေလးေတြ စီစီရီရီက်လို႔ ကဗ်ာေလးေတြ စာရြက္ေပၚမွာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူမ အဲ့ဒီလို ေလွ်ာက္ေရးတတ္တာကို သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးလုပ္ၾကေတာ့ အတင္းေခၚျပီး ကဗ်ာေရးခိုင္းတာနဲ႔ ကေလာင္နံမယ္ေလးတစ္ခု ေရြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြက အလြမ္းကဗ်ာေလးေတြ မ်ားခဲ့ေတာ့ လြမ္းေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႕ 'လြမ္းသုရင္' ရယ္လို႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
သူမရဲ႕ မသိသာတဲ့ အရည္အေသြးတစ္ခုကို ထပ္ျပီး သိသာေစတာက စာေရးျခင္းပါပဲ။ ျမန္မာစာ စာစီစာကံုးမေရးရေတာ့ေပမယ့္ အေ၀းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို စာအျမဲေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရးရတဲ့ လူကေတာ့ စိတ္ထဲရွိသလို ေရးလိုက္ေပမယ့္ ဖတ္ရတဲ့သူေတြက တျဖည္းျဖည္းေျပာလာတဲ့ စကားေတြက သူမစာေရးေကာင္းသတဲ့ေလ။ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို စီကာပတ္ကံုးဖြဲ႔ႏြဲ႔လို႔ ဖတ္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ပါသတဲ့။ သူမကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထူးတဆန္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို သူမ်ားက ဖတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့လည္း သူမ စိတ္ေက်နပ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ကံၾကမၼာက အေၾကာင္းမပါေလေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ သူမတစ္ေယာက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ စင္ကာပူဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ သူမျမတ္ႏိုးတဲ့ ျမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ပညာေလာဘၾကီးရာကေန၊ အေျခအေနအရ စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းရေတာ့တယ္။ အင္တာနက္ေတြ လိုသလိုအသံုးျပဳလို႔ ရေနေလေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေတြ ေခတ္စားလာတဲ့အခါ သူမအေၾကာင္းကိုသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စာေရးဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားေပးမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ အစိမ္းေရာင္မိန္းကေလးဆိုတဲ့ စာေရးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးအျဖစ္ သိလာခဲ့ျပီးမွ တစ္ခ်ိန္က ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဆႏၵေလးတစ္ခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လြမ္းသုရင္ကိုျပန္လည္ အသက္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ လြမ္းသုရင္ကို ျပန္လည္ရွင္သန္ေစသလို အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးကိုလည္း ဆက္လက္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေနမွာပါ။ ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ျဖစ္တဲ့ လြမ္းသုရင္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ မိန္းကေလးအတြက္ သူမ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားသြားမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း...။
2 comments:
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ထားတာ ေတာ္၂ေကာင္းတာပဲ စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းတယ္ စာေရးေကာင္းတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ယံုသြားျပီး အားေပးေနပါတယ္ဗ်ာ း)
အားေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေနာက္လည္း လာလည္ပါဦးေနာ္ :)
Post a Comment