"နင္တကယ္ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီလား ေမေဇာ္"
"ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ဇြန္... ငါ့ရဲ႕ ကံကိုက ဒီလိုပဲ ျဖစ္ဖို႔ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ရေတာ့မွာေပါ့ "
မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္စြာ ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေလသံေလးထြက္ရံု ေျပာလိုက္တဲ့ စကားမွာစြန္႔စားျခင္းတစ္၀က္၊ နာက်င္ျခင္းတစ္၀က္ ေရာယွက္ရႈပ္ေထြးေန၏။
"ေမေဇာ္ နင္ကမိန္းကေလးေနာ္။ တစ္ခုခုဆိုရင္ နင္ပဲနစ္နာမွာ... နာမည္ပ်က္မွာ"
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ သြားအတူ၊ စားအတူ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုလို႔ ညီအစ္မအရင္းတမွ် ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ႏွေျမာတဲ့စိတ္၊ ပူပင္သည့္စိတ္တို႔ျဖင့္ ဇြန္ တားေနမိေသးသည္။
"ငါလည္း ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ဒါေပမယ့္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ဒီထက္ပိုျပီးခြဲမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ သြားေနရင္လည္း ေသတဲ့အထိ ေပါင္းရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
မ်က္၀န္းမွ လွ်ံတက္လာေသာ မ်က္ရည္၊ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔က ထိန္းခ်ဳပ္ခံနာက်င္မႈ အတိုင္းအဆကို လွစ္ျပလို႔ေနသည္။
"နင္လည္း ငယ္ေတာ့တဲ့ အရြယ္မွ မဟုတ္တာ။ နင့္အိမ္က နားလည္ေလာက္မွာပါ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား ေမေဇာ္ရယ္... "
အခ်စ္ရဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒါဟာေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ နားခ်ျခင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။
"ငါ့ အသက္က ၃၅ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ငါ့မိဘက အသက္ ၇၀နား ကပ္ေနၾကျပီ။ဒီအေၾကာင္း တစ္ခါထပ္ေျပာတိုင္း သူတို႔ပဲတစ္ခါထပ္ျပီး စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ငါကအဆူခံ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ဒါဏ္ကို သူတို႔မခံႏိုင္မွာစိုးတယ္။ ငါလည္း သာမာန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ ဇြန္ရယ္... သိပ္ျပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့၊ မိဘအသိုင္းေတြနဲ႔ မဂၤလာရွိရွိက်င္းပတဲ့ မဂၤလာပြဲတစ္ခုကိုေတာ့ မလိုခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား၊ သိပ္လွတဲ့ သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ပဲ ေနပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ ငါ့မိဘ စိတ္ဆင္းရဲရမွာနဲ႔စာရင္ အဲ့ဒီပကာသနေတြကို ငါစြန္႔လႊတ္လိုက္မယ္ ဇြန္... ငါ စြန္႔လႊတ္လိုက္မယ္... "
ရႈိက္သံေတြ၊ ငိုသံေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတဲ့ ေမေဇာ္ရဲ႕ ရင္တြင္းေပါက္ကြဲသံဟာ အခန္းအျပင္ဘက္က မိုးျခမ္းသံေအာက္မွာ တိမ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားပါေတာ့သည္။
"ဘယ္သူကိုမွ တရားခံ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့လည္း ကံကိုသာ ရိုးမယ္ဖြဲ႔ရေတာ့မယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုမွ ေစစားရက္တဲ့ ကံတရားကိုက ရက္စက္လြန္းပါတယ္ ေမေဇာ္ရယ္... "
-------------------
ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းက စားအတူ သြားအတူ၊ စာက်က္ေတာ့လည္း အတူတူ တတြဲတြဲမခြဲတမ္း ေနလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေတြျပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ၾကေတာ့လည္း အတူတူ၊ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ ေရျခားေျမျခားမွာ ပညာလာရွာၾကျပန္ေတာ့လည္း မခြဲမခြာ၊ တစ္ဆင့္ျမင္ ဘြဲ႔ေတြရလို႔ စီးပြားရွာၾကျပန္ေတာ့လည္း စိတ္တူကိုယ္တူမို႔ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔နီးရာနီးရာမွာ မေနဘဲ ႏွစ္ေယာက္တတြဲတြဲ မခြဲဘဲေနခဲ့သူ၊ အခန္းေဖာ္လည္းျဖစ္ျပန္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ျပန္သည့္ ေမေဇာ္...
အလုပ္ကျပန္လာလို႔ ပစၥည္းေတြ တအိအိ သိမ္းဆည္းေနတာကို ျမင္ရတိုင္း ဇြန္႔ ရင္ထဲမွာ တနင့္နင့္။ပညာလည္းေတာ္၊ ရုပ္ရည္လည္းရွိ၊ လိမၼာေရးျခားလည္းရွိ၊ သမီးအၾကီးဆံုး ပီပီသသ မိဘေမာင္ႏွမ အေပၚလည္း သိတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ႏွေျမာမိသည္ကလြဲလို႔ ဇြန္တစ္ေယာက္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူေရြးခ်ယ္သည့္ ခရီးလမ္း ေဘးကင္းပါေစရယ္လို႔သာ...။
" နင္ေျပာင္းတဲ့ေန႔က်ရင္ ငါလိုက္ကူမယ္ေလ။ ဘယ္ေန႔ ေျပာင္းမွာလဲ "
ကြန္ပ်ဴတာ စားပြဲေပၚရွိ ေလာေလာဆယ္ မလိုေသးသည့္ စာအုပ္မ်ားကို အိတ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုးထဲ စီစီရီရီထည့္ေနသည့္ ေမေဇာ့္အနားမွာ ရပ္ရင္း ေမးလိုက္မိသည္။
" လကုန္ရက္ စေနညေနျဖစ္ျဖစ္၊ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ပိုင္း ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ဇြန္ရယ္။ ရပါတယ္ဟာ နင္ပင္ပန္းေနပါ့မယ္။ ငါ ကိုျမတ္ ကိုပဲလာေခၚခိုင္းလိုက္မယ္။ "
ျပန္ေျဖေနေပမယ့္ စာအုပ္ေတြကေတာ့ အထည့္မပ်က္။ ေနာက္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ ႏွစ္ခုၾကားက စားပြဲေလးမွာ ရံုးကျပန္လာတိုင္း ျမင္ေနရတတ္တဲ့ HP လက္ပ္ေတာ့ပ္ အျဖဴေရာင္ေလးနဲ႔ ကီးဘုတ္ေပၚက လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးေတြကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရေတာ့မည္မဟုတ္။ တစ္ေန႔တာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်အေၾကာင္း၊ အလုပ္ထဲကအေၾကာင္း၊ ခ်စ္သူႏွင့္စိတ္ေကာက္သည့္အေၾကာင္းမွအစ ၀မ္းနည္စရာ၊ ၀မ္းသာစရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ အစစအရာရာ တြတ္တီတြတ္တာ ေျပာေနတတ္သည့္ ေမေဇာ္စကားသံေလးေတြကို ေနာက္ဆို အျမဲၾကားဖို႔ အခြင့္သာေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ေတြးမိျပန္ေတာ့ ဇြန္႔ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စတို႔ခိုတြဲလာၾကျပန္သည္။ သဘာ၀ဆိုတာ လြန္ဆန္လို႔ ရရိုးလား သူငယ္ခ်င္းရယ္။
------------------
မိန္းမရြယ္ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ အတူတကြေနလာခဲ့သည့္ အခန္းငယ္ေလးက အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ တိတ္ဆိတ္လို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။
ထိုေန႔က ေမေဇာ့္မ်က္ႏွာေလး ညွိဳးေနသလိုထင္ရသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ အတူေနရေတာ့မွာမို႔ "ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား" လို႔ တျခားသတို႔သမီးေတြကို ေမးသလို ေမေဇာ့္ကို ဇြန္မေမးရက္ခဲ့ပါ။ မိဘခ်င္း ရင္းႏွီးေနၾကတာမို႔ ဇြန္႔ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကိုပါ မသိေစလိုေၾကာင္းသာ ေမေဇာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ တဖြဖြ မွာေနသည္။
"ကိုျမတ္ေရ ဇြန္႔သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေနာ္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ သစၥာရွိလာတဲ့ သူမိုလို႔သာ ဇြန္စိတ္ခ်လက္ခ် ထည့္လိုက္တာပါ။ တျခားလူသာဆိုရင္ ဒီလိုစိတ္ခ်မယ္ မထင္ဘူး။ "
သူငယ္ခ်င္းကို စိုးရမ္သည့္စိတ္ႏွင့္ မွာေနမိျပန္သည္။
" စိတ္ခ်ပါ မဇြန္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေဇာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို မဇြန္အသိဆံုးပါ။ သူမေျပာႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာင္းပါ့မယ္၊ ဆူဆူရိုက္ရိုက္ဗ်ာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေပါင္းရဖို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔မိဘကို လိုက္ေျပာမယ္လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက သူ႔မိဘအေၾကာင္းကို သူအသိဆံုးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ "
ဇြန္ တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းေမာၾကီးကိုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ေနမိေတာ့သည္။
" ကၽြန္ေတာ္က မတရားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမွာအေျခအေနတစ္ခုနဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ ရပ္တည္ေနတဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ိဳးရိုး စာရိတၱ ဘာတစ္ခုခုေၾကာင့္ သေဘာမတူသလဲ ဆိုေတာ့လည္း ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဖူး။ သမီးကိုႏွေျမာေနတာ ဆိုရင္လည္း လြန္လြန္းးပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ အခု ေမေဇာ္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေျဖရွင္းေတာ့ေရာ သူ႔အတြက္ ေကာင္းပါ့မလားဗ်ာ... "
ကိုျမတ္ဘက္ကက်ေတာ့လည္း ဇြန္နားလည္ေပးလို႔ရသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ၾကည္ျဖဴလိမ့္ႏိုးဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သစၥာရွိရွိေစာင့္ခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္သံုးမိုးမက ဆယ့္ငါးႏွစ္တိုင္တုိင္ရွိခဲ့ျပီေလ။ မိဘေတြကို အသိေပးနားေဖာက္လို႔ တစ္ဖက္မိဘက သေဘာတူၾကည္ျဖဴျပီးကာမွ၊ အတိအလင္း ေတာင္းရမ္းဖို႔ စီစဥ္ကာမွအိမ္စီးပြားေရး အဆင္မေျပေသးလို႔ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ေယာကၡမေလာင္း၏ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ အခ်ိန္ဆြဲျခင္းကို ခံရသည္။ ဒုတိယတစ္ခါ စီစဥ္ျပန္ေတာ့ သတို႔သမီးဖခင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသးဟုဆိုကာ ျငင္းခဲ့ျပန္သည္။
ဒီလိုႏွင့္ပင္ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြလည္း ၾကာလာ၊ အသက္ေတြလည္း တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ၾကီးလို႔ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းကေန ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု စြန္းလို႔လာခဲ့ေတာ့လည္း "ဒီအရြယ္က်မွ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ေသးလို႔လား" ဆိုသည့္ မသိက်ိဳးကၽြံေမးခြန္းႏွင့္အတူ "အသက္ေတြလည္း ၾကီးလာၾကျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔ က်စ္က်စ္ေလးပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ တစိမ္းတရံဆံ ၀င္လာရင္လည္း ကိုယ့္အရင္းအခ်ာေလာက္ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဖူး" ဆိုသည့္ ေရလာေျမာင္းေပး စကားေတြႏွင့္ခ်ည္ေႏွာင္စ ျပဳလာျပန္သည္။ ေနာင္မ်ားေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြ ဆံုၾကရင္ေတာင္ " ကေလးေတြက အကုန္အရြယ္ေရာက္ကုန္ျပီ။ ဘြဲ႔ေတြလည္းရၾက၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ့္အကိုင္ေတြနဲ႔။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔မ်ား စိတ္ေတာင္မ၀င္စားၾကဘူး" ရယ္လို႔ သိသိသာသာေမာင္းခတ္လိုက္တဲ့အခါ ေရွ႔ေရးကို ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္း ေမေဇာ္ေရာ ကိုျမတ္ပါ နားလည္လာရသည္။
ခ်စ္သူႏွင့္ မိဘအၾကား ဗ်ာမ်ားရသူကေတာ့ ေမေဇာ္ရယ္ေပါ့။ ငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္နဲ႔ တစ္ေထာင့္ငါးရာရဲ႕ လြန္ဆြဲပြဲမွာ ေမေဇာ္တစ္ေယာက္ ဓါးစာခံျဖစ္ရရွာသည္။ လမ္းခြဲဖို႔ၾကိဳးစားကာမွ တစ္စတစ္စပို ရစ္ပတ္လာတဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္တိုင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေမတၱာ၊ "ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ လက္ထပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မိဘအိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းေလနဲ႔" ဆိုတဲ့ တစ္သက္လံုး တစ္ခြန္းမက်န္ နာခံခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ၾသဇာ၊ ျပင္းထန္တဲ့ တြန္းကန္မႈၾကားမွာ ေမေဇာ္ဘယ္ေလာက္ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသလဲဆိုတာ ကိုျမတ္ကလြဲလို႔ ဇြန္တစ္ေယာက္သာ နားလည္ေတာ့မွာေပါ့ေလ...။
တြန္းအားေတြရဲ႕ၾကားမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမေဇာ္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ သိပ္ျပီး ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးေရြးခ်ယ္မႈသည္ ၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ စြန္႔စားျခင္းေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနလိမ့္မည္္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇြန္တစ္ခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါ။
"နင္လက္မွတ္ထိုးတဲ့အခါ ငါ သက္ေသလုပ္ေပးမယ္ေလ "
အမွတ္မထင္ ေျပာထြက္သြားတဲ့ စကားအတြက္ ျပန္ၾကားရသည့္ အေျဖက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ ရင္တုန္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္ဟုပဲ ဆိုရမလား။
" ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္ဘ၀မွပဲ လိုက္လုပ္ေပါ့ ဇြန္။ မိဘမ်က္စိမပိတ္ခင္အထိေတာ့ ငါသူတို႔ကို ျပဳစုခြင့္ ရေနခ်င္ေသးတယ္။ "
" ဟင္ ဒါဆို... "
" ဟုတ္တယ္ေလ... လက္ထပ္သြားရင္ေတာ့ အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းနဲ႔လို႔ပဲ ငါ့ကိုေျပာလိုက္တာ။ "
" အို... "
နားတစ္စံုကို လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေယာင္ရမ္းပိတ္ထားလိုက္မိသည္။
ကိုျမတ္လက္ကိုတြဲရင္း ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသည့္ ေမေဇာ့္ကို မ်က္စိတစ္ဆံုးေငးရင္း... သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခုကို ယူၾကံဳးမရျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ေမာပန္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။
" ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း အဂၤါရပ္ေတြ ျပည့္စံုပါလ်က္၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပါလ်က္၊ အတၱဆိုတဲ့အဆိပ္ေတြေၾကာင့္ ၾကြား၀င့္တင့္တယ္ျခင္း ကင္းစြာ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္တိတ္ဆိတ္စြာ ပြင့္ၾကရရွာတဲ့ ပန္းကေလးေတြ ေဟာဒီ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနလိမ့္မလဲေနာ္... "
-----------------
လြမ္းသုရင္
၁၉ ဧျပီ ၂၀၁၂
